Fri. Mar 29th, 2024


“God’s Time”, geschreven en geregisseerd door Antebi, komt uit de openingstitels en swingt met verschillende visuele stijlen, een wrang gevoel voor humor, pittige montage en Caribel’s vluchtige, schermverbrandende optreden. Vanwege het strakke schema en het hectische rennen door de stad, is er een gelijkenis met Martin Scorsese’s “After Hours” in het DNA van de film. Helaas kan “God’s Time” het tempo of de luchthartige stijl van zijn begindagen niet volhouden, en komt het ook niet in de buurt van het bereiken van die energieke pieken opnieuw. Antebi, cameraman Jeff Melanson en Antebi-montageteam Jon Poll en Sara Shaw channelen filmmakers zoals Edgar Wright (“Scott Pilgrim vs. the World”) en Phil Lord en Christopher Miller (“21 Jump Street”) voor “God’s Time”. helaas vervaagt het bombastische begin tot een saaiere, minder eclectische look.Tegen het einde van de film verandert de ordinaire humor in dramatisch drama, en het tempo vertraagt ​​van de vele bewerkingen per minuut tot iets groezeligers.

Toch zijn er enkele verlossende aspecten aan ‘Gods Timing’. De film is een van de weinige die rechtstreeks ingaat op de begindagen van de pandemie in 2020, zonder over de crisis zelf te gaan. De interstitiële bezuinigingen op de verschuiving van de AA-groep van persoonlijke ontmoetingen naar Zoom-oproepen passen perfect in het inleidende drama van het trio. Handgemaakte maskers die lukraak worden gedragen, zijn overal, van de straat tot intieme ontmoetingsruimtes. Op een van de raaklijnen van de film volgen Dev en Luca Regina naar het luxe appartement van een klant, waar ze weer gaat gebruiken, maar hun ontmoeting wordt onderbroken door de vrouw van de klant met een gelaatsscherm. Dit waren toen allemaal gewone waarnemingen, maar wat een erfenis zullen die details er over jaren uit zien.

Evenzo brengt Caribel’s opvallende prestatie “God’s Time” tot leven, een gevoel van gevaarlijke vluchtigheid en een hart. Hoewel de verteller van de film, Dev, Regina benadert als een gemythologiseerd, pittig droommeisje dat is veranderd in een symbool van “de hel heeft geen woede zoals een geminachte Latina”, maakt Caribel’s emotionele uitvoering het personage geloofwaardig. Er zijn solo-momenten in haar gevecht die Dev en Luca niet zien, maar het publiek ziet haar betraande telefoongesprekken en momenten van woede tegen zichzelf praten. Regina is verre van een onberispelijk personage dat wacht om door een paar jongens te worden gered, en Caribel omarmt de complexiteit van haar personage voorbij de blunder die ze aanvankelijk presenteert.

By Orville Anderson

Professional Writer | Published Author | Wordsmith | Lover of Literature | Crafting stories that captivate and inspire | Seeking to connect with fellow wordsmiths and literary enthusiasts | Let's embark on a journey through the power of words | #Writer #Author #LiteratureLover