“Forspoken” werkt vanuit zo’n voor de hand liggend model van “Alice in Wonderland” dat het zelfs vervalt in letterlijke verwijzingen naar het klassieke sprookje. Deze keer is Alice Frey (Ella Balinska van de recente Netflix-reboot “Resident Evil”), een New Yorker die in de problemen komt in de Big Apple wanneer ze op onverklaarbare wijze wordt getransporteerd naar de magische wereld van Athia. Het is ook een model dat veel te danken heeft aan een vorm van Japanse fictie genaamd Isekai, meestal fantasie- of sciencefictionverhalen waarin iemand wordt getransporteerd naar een andere wereld waar hij of zij de redder is van dit denkbeeldige land. Deze redders hebben vaak magische krachten en moeten de dag redden om terug te keren naar hun eigen realiteit.
Dat is precies wat Frey te wachten staat als ze ontdekt dat Athia onder de wrede heerschappij staat van haar versie van de Rode Koningin van Wonderland – machtige tovenaars bekend als Tantas, die worden ingesproken door Janina Gavankar, Pollyanna McIntosh, Claudia Black en Kendall Rae. Voordat ze deze wezens kan bevechten, moet Frey de omvang van haar krachten leren kennen, getraind en geleid door een magische manchet om haar arm, ingesproken door Jonathan Cake (Shade uit “Stargirl”).
Over die krachten: Frey heeft een steeds groter wordend arsenaal aan spreuken, en ik bedoel er een arsenaal. Frey leert uiteindelijk vier verschillende soorten magie, elk met een spreukenboom die kan worden ontgrendeld en geüpgraded. De linker triggerknop geeft een “Support” -spreuk vrij die normaal gesproken meer defensief is, terwijl de rechter triggerknop meer aanstootgevende opties volgt die het spel het gevoel geven van een magische shooter. Er zijn zoveel opties dat je beter je favorieten kunt kiezen en je eraan kunt houden (ik gebruikte een Burst Shot op de eerste boom en een ondersteuningsspreuk die een magische shotplant laat vallen), maar er zullen momenten zijn waarop je moet wisselen tussen soorten magie om de kwetsbaarheden van verschillende vijanden uit te buiten. Het is nogal overweldigend omdat je het spel kunt voltooien zonder zelfs maar een aantal spreuken te ontgrendelen, laat staan de uitdagingen aan te gaan om ze allemaal te upgraden. Maar ik was verrast hoe snel ik me aanpaste aan het rommelige systeem, waarbij ik halverwege de strijd tussen magische soorten wisselde wanneer dat nodig was.
Toch hebben de gevechten in “Forspoken” een opmerkelijke gelijkheid, versterkt door het zwakke karakterontwerp en de zwakkere instellingen. Je reist naar verschillende regio’s van Athia, maar ze zien er allemaal vaag hetzelfde uit – heuvels en valleien met verschillende kleurenpaletten erop gedrukt. De wereldopbouw in “Forspoken” is het meest teleurstellende aspect. Natuurlijk zijn er lange tussenfilmpjes in Cipal, de belegerde hoofdstad waar je regelmatig naar terugkeert, maar het grootste deel van het spel speelt zich af in een koude, narratief platte wereld. Dit is een van die RPG’s waarin je keer op keer hetzelfde doet: elimineer vijanden uit een besmet gebouw, ga een tijduitdaging aan, verken doolhoven voor upgrades, vind snelle reisparadijzen – en het is verrassend hoeveel het loont. voor een saaie mix. Er is een veel sterkere versie van “Forspoken” die veel meer aandacht schenkt aan de wereld van Athia, en je kunt je afvragen of de pandemie de ontwikkeling van het spel heeft beïnvloed en ervoor heeft gezorgd dat er veel snelkoppelingen zijn gemaakt. Sommige dorpen in deze wereld zien er half ontworpen uit, alsof iemand ermee gestopt is voordat de game werd uitgebracht.