Zijn Leonard en zijn vrienden op de goede weg of is het allemaal toeval? Is het manipulatie? Er is misschien geen sterkere kracht op deze aarde dan geloof. Het kan een hulpmiddel zijn dat gemeenschappen opbouwt of een wapen dat levens vernietigt; een film als “Knock at the Cabin” moet zich in deze grootmoedige onzekerheid van het geloof wringen en in plaats daarvan gewoon achterover leunen en het bewonderen. Het is alsof je QAnon-toegewijden en mensen die denken dat de aarde plat is, mogelijk gelijk geeft, voor het welzijn van beide partijen. Shyamalan spoort geen verdeeld volk aan (zoals “Us” van Jordan Peele, dat door de bossen van deze film weergalmt), maar wekt lui de angst voor samenzwering op.
Snijd naar ons, goed bewust dat onze collectieve hersenen gebroken zijn, hopend op een grotere plek: we zitten opgescheept met een frustrerend ernstige film die knielt voor zijn ijver, maar ook voortdurend benadrukt waarom Leonard en de anderen scepsis zouden zaaien. Het script deelt zorgvuldig informatie over iedereen uit om met toevalligheden en toevalligheden te spelen, maar het is spannender, minder constructief. Shyamalan heeft geen nuance om met dit idee om te gaan, zoals bevestigd wanneer zijn verwachte wending minuten voor de finale arriveert.
Zelfs met die scherpe wapens, bizarre motivaties en het hele apocalyps-gedoe, mist “Knock at the Cabin” een belangrijk gevoelig element. Niet dat de film geweld nodig heeft, maar de dreiging van geweld in deze directe setting wordt juist afgestompt door bezuinigingen; voor een verhaal dat is gebaseerd op het menselijk vermogen om de waarde van andermans leven te erkennen, mist het gewoon de terreur die sommige van zijn emotionele belangen zou kunnen creëren. Het gebrek daaraan wordt diep gevoeld wanneer duidelijk wordt met welke monsters deze film wel en niet te maken heeft, terwijl ook wordt getoond hoe deze mensen worden gedreven door iets dat hen dwingt vreselijke dingen te doen. In plaats daarvan bouwt “Knock at the Cabin” de ene anticlimax na de andere op.