Aan de andere kant is niet alles zo erg als Otto beweert te zijn. En misschien kon hij het zich veroorloven om zelf wat manieren te hebben, vooral wanneer een nieuwe en hoogzwangere buurvrouw komt opdagen met een gratis kom zelfgemaakt eten.
Als je ooit de voor een Oscar genomineerde A Man Called Ove van de Zweedse kaskraker Hannes Holm uit 2015 hebt gezien, een film die noch beter noch slechter is dan deze gemiddelde Amerikaanse remake (ja, niet alle originelen zijn automatisch superieur), dan weet je dat Otto was niet altijd zo onuitstaanbaar. In kleine hoeveelheden stroperige, visueel overbelaste flashbacks laten Forster en lenige scenarist David Magee ons zien dat hij vanaf zijn jeugd sociaal onhandig was, maar in ieder geval sympathiek en benaderbaar. Met een totaal ongestyled kapsel dat een ‘aardige vent maar niet wereldse’ sfeer uitstraalt, had de jonge Otto (gespeeld door de eigen zoon van de ster, Truman Hanks) interesse in techniek, in het uitzoeken hoe dingen werken. Zijn leven leek te veranderen toen hij per ongeluk de dromerige Sonya (Rachel Keller) ontmoette, die later zijn vrouw werd en onlangs is overleden.
Zoals het geval was in “Ove”, kan Otto niet wachten om zich bij zijn vrouw aan de andere kant te voegen, maar zijn frequente zelfmoordpogingen worden afgebroken in afleveringen die soms bizar grappig en soms ronduit raar zijn. De belangrijkste schakelaars voor onze man om van mijn gazon te komen, zijn de eerder genoemde nieuwe buren: het gelukkig getrouwde stel met kinderen Marisol (een parmantige, scène-stelende Mariana Treviño, het beste van de film) en Tommy (Manuel Garcia-Ruflo), die vragen vaak kleine gunsten van de chagrijnige Otto. Er zijn ook anderen in de buurt, zoals de goedhartige transgender tiener Malcolm (Mack Bayda) die het huis uit is geschopt door zijn vader, de door fitness geobsedeerde Jimmy (Cameron Britton), Otto’s oude vriend Rueben (Peter Lawson Jones) en zijn vrouw Anita ( Juanita Jennings), die geen hartelijke betrekkingen met Otto onderhoudt. En laten we een zwerfkat niet vergeten waar even niemand wat mee lijkt te weten.
Het mysterie is dat geen van de ondersteunende persoonlijkheden in dit verhaal naar Otto kan verwijzen, althans niet in het tweede bedrijf van de film. In plaats daarvan behandelen alle personages Otto gezamenlijk met geduld en acceptatie, alsof hij niet opzettelijk onbeleefd tegen hen was bij elke kans die hij kreeg. Niemand weet bijvoorbeeld waarom Otto’s collega’s de moeite nemen om een afscheidsfeestje voor hem te geven terwijl dat zeker niet op prijs wordt gesteld, of waarom Marisol er voortdurend op aandringt zijn goede kant naar voren te laten komen wanneer Otto hen beledigend allemaal sluit. .