Je hebt in deze branche echt een enorme transitie doorgemaakt wat betreft de manier waarop je vrouwen behandelt die nu films maken en vrouwen die in het verleden films hebben gemaakt. Ik zou graag uw mening horen over de vraag of u denkt dat we eindelijk een keerpunt hebben bereikt of dat u nog steeds denkt dat er wegversperringen zijn waarvan we misschien niet eens weten dat ze er nog steeds zijn.
Ik wil er niet te Pollyanna over zijn, maar ik denk dat de #MeToo-beweging een beetje leek op de val van de Berlijnse muur, hoewel het nooit zo erg was als het was. Ik weet niet of het ooit 50/50 zal zijn. Omdat veel vrouwen prioriteiten delen; een gezin willen hebben en een bevredigend persoonlijk leven willen hebben. Ze hebben deze verwachting of dromen meer dan mannen. Maar het publiek is 50/50, ze houden van op vrouwen gerichte dingen, wat groot nieuws is. Ik denk dat het meer groot nieuws is dan vrouwen die dingen doen. Het gaat altijd om het geld. Het gaat altijd over Wie gaat dat betalen? Welnu, mensen zijn bereid ervoor te betalen omdat ze weten dat er vrouwen in zitten en dat vrouwen gaan kijken en kopen. Het is die omslageconomie die echt is veranderd.
Toen ik begon, had Gillian Armstrong ‘My Brilliant Career’ gedaan en was zij de enige vrouw op het podium. Op dit punt voelde het alsof, oh, vrouwen doen dat gewoon niet. Nu is het duidelijk dat ze dat doen. Maar zelfs als ze nu met vrouwen praten, zeggen ze nog steeds dat het erg moeilijk is. Ik denk dat het een verandering is die niet lichtvaardig moet worden opgevat en die we moeten handhaven.
Ik denk dat meer empowerment van vrouwen in het gebied het belangrijkste is. Vrouwen die geweldige dingen maken, is het belangrijkste. Het is de enige manier. Je kunt niet zomaar dicteren om het te laten gebeuren. Het moet een situatie zijn waarin vrouwen geweldige dingen kunnen doen. Ik denk dat dit de waarheid is. Het maakt eigenlijk niet uit of we vrouw of man zijn. Wij zijn de makers en we willen niet de hele tijd een “regisseur” toevoegen. Je zegt niet “mannelijke regisseur”. Ook dit behoort tot dit erfgoed. Dat je niet kunt onderscheiden door je geslacht. Elke keer dat je iets doet, is het alleen maar voor de kwaliteit van het werk.
Ik denk dat het komt omdat er geen pariteit is en het helpt om het geslacht aan te wijzen om het lage percentage aanwervingen te zien. Ik heb Gillian Armstrong vorige week geïnterviewd voor een boek waar ik aan werk, en ze vertelde hoe ze in Australië proberen de wervingspraktijken daar aan te pakken. Vrouwen gaan 50/50 naar de filmschool, maar worden niet 50/50 aangenomen.
Heb je met haar gepraat? Geweldig!
Ja. Het was geweldig om jullie allebei op zo’n korte termijn te spreken, want jullie twee zijn enkele van mijn favoriete regisseurs. Haar verhaal deed me denken aan toen je vorig jaar “The Piano” opvoerde in het Academiemuseum en zei dat je misschien een school begon om meer vrouwen te begeleiden. Gebeurt dit nog steeds?