“Elemental”, het nieuwste van Disney en Pixar, voelt symbolisch aan voor de strijd van de studio om zijn oorspronkelijke magie te heroveren, waarbij het zijn wereldopbouw verpest ten dienste van een conventioneel verhaal dat het talent van de betrokken animators in de steek laat. De film speelt zich af in een wereld waar de natuurlijke elementen – aarde, vuur, water, lucht – naast elkaar bestaan in een metropool in New York-stijl, die elk verschillende sociale klassen vertegenwoordigen. Brenda Hsueh – mikt hoog met deze centrale metafoor, maar raakt meteen uit zijn evenwicht door de moeilijkheid ervan als raciale allegorie, een probleem dat nog wordt verergerd door willekeurig tempo en schrijven dat zo voorspelbaar is dat het een Pixar-film suggereert die is geschreven door een AI-algoritme. De film grenst soms aan het absurde en voelt eerder onderontwikkeld dan universeel aan, een kleurrijke gemiste kans.
‘Elemental’, dat te zien is als de slotavondselectie van het 76e filmfestival van Cannes, voorafgaand aan de release in de VS medio juni, voorziet in een dichtbevolkte stadsuitbreiding die lijkt op Disney’s antrozoömorfe ‘Zootopia’, waarin ideeën over rassendiscriminatie ongemakkelijk werden gereduceerd tot de dynamiek van “roofdier en prooi” om een verhaal mogelijk te maken dat meer gericht was op het ontmantelen van persoonlijke vooroordelen dan op systemisch racisme. In Element City is een even onverstandige vereenvoudiging aan het werk (hoewel Sohn uitlegde dat zijn Koreaanse afkomst en verlangen om een film over assimilatie te maken sommige van de creatieve beslissingen hebben aangewakkerd), en er is zelfs een vergelijkbare wenkbrauw om het legitieme gevaar op te trekken dat weefgetouwen. deze contrasterende elementen, zoals vossen tot konijnen, staan voor elkaar.
In ‘Elemental’ stromen sociaal bevoorrechte watermensen heen en weer door slim ontworpen wolkenkrabbers en hebben ze geen probleem om in de grote kanalen en monorails van de stad te duiken, die zijn ontworpen voor hun geleiachtige lichamen, terwijl de mensen van het vuur worden afgezonderd in Firetown, waar het De hechte gemeenschap weerspiegelt Oost-Aziatische, Midden-Oosterse en Europese tradities – en accenten variëren van Italiaans tot Jamaicaans, Iraans en West-Indisch op een manier die vuur ongemakkelijk positioneert als vertegenwoordiger van alle immigranten en water als vertegenwoordiger van de blanke hogere klasse. Aarde en lucht worden ondertussen nauwelijks geregistreerd; we zien mensen van het land madeliefjes ontspruiten uit hun vuilbruine oksels en wolken suikerspin die “airball” spelen in Cyclone Stadium, maar de film is verrassend compromisloos in het voorstellen van de chemie van elementen in de binnenstad die op elkaar inwerken. Achtergrondvisie-gags zijn er in overvloed, zoals de “hot logs” die de vuurvolk eten, maar de feitelijke fijne kneepjes van Element City worden slechts oppervlakkig onderzocht, zoals de onthulling dat al deze elementen profiteren van hetzelfde openbaar vervoer. Gevuld met door de computer gegenereerde bewoners en generieke modernistische structuren, voelt het medium meer aan als concept art, dat op een bepaald punt in het animatieproces gedetailleerder is, dan als een volledig doordachte en geleefde omgeving.