Mijn ogen in de jouwe, schilderij van Kelly Eddington
Daarna had ik het gevoel dat ik mijn hart moest sluiten om mezelf te beschermen tegen pijn en kwaad. Maar het tegendeel bleek waar. Ik moest het gewoon dag voor dag nemen. Elke dag van rouw was anders. Sommige dagen waren vol, zoals toen ik omringd was door familie en vrienden die me aan het lachen maakten terwijl we vierden wat goed, chagrijnig en grappig aan hem was. Op sommige dagen stond ik mezelf toe om gewoon de pijn te voelen.
En toen gaf ik op een avond een lezing in het Cancer Center in het Northwestern Memorial Hospital in Chicago. Ik had veel mensen horen discussiëren of het wreed was om kankerpatiënten te veel hoop te geven. Hoop was slechts een middel om te ontkennen. Ik wist hoeveel hoop voor mij betekende, dus schreef ik een toespraak waar ik verliefd op werd, genaamd ‘Soms is hoop een strategie’. Na mijn toespraak stond er een lange rij mensen te wachten om met mij te praten en hun verhalen over de naderende dood te delen – het allerbelangrijkste – hun verhalen van hoop. Wie geeft er om ontkenning, we hebben allemaal hoop nodig. Daarmee waren we verenigd.
Ik bleef totdat ik iedereen in die rij had gesproken. En toen voelde ik het, de aanwezigheid van dat mysterieuze overstromende hart. Ik was zo open geworden dat het van mij uitging. Ik voelde het en zij voelden het ook. Mensen werden aangetrokken door deze onverklaarbare energie. Ze wilden me aanraken, mijn hand schudden of mijn gezicht strelen, of me om een knuffel vragen. En met elke knuffel of handdruk, of traan die ik van de wang van iemand anders veegde, wist ik dat het antwoord niet lag in mezelf afsluiten, maar in mezelf toestaan kwetsbaar te zijn. Ik stond open om contact te maken met de behoeften van anderen. Om zeker te zijn en gerust te zijn. Liefhebben en bemind worden. Dat is de genezing die we hopelijk kunnen vinden in deze verdeelde wereld van vandaag. Ik wil terug naar die mysterieuze, onverklaarbare helende energie. Het is machtiger dan de oorlogswapens.
Ik herinnerde me op dat moment het gevoel van dankbaarheid dat ik op de een of andere manier had bereikt tijdens de ziekte van Roger. Het was zo’n onverwacht geschenk temidden van de schok. Maar toen hij eenmaal duidelijk had dat hij ervan overtuigd was om het leven dag voor dag te nemen en zich ontspande in die houding van dankbaarheid, konden we allebei wat rustiger ademhalen. We reisden naar een aanwezigheid van liefde die geen woorden nodig had, alleen het gevoel van onvoorwaardelijke acceptatie. Soms onvolmaakt, maar altijd onvolmaakt perfect.
Vandaag zit ik in contemplatie en open ik mijn hart voor de empathie die we volgens Roger allemaal moeten oefenen om harmonieus samen te leven. Het is die plaats van heelheid en genezing waar ik op wacht in deze wereld op deze tiende verjaardag van je verlof. Roger en ik voelden dat het vriendelijkheid was, niet verdriet, die ons deed overlopen van emotie. Wetende dat iemand zo goed is dat ze de hand willen reiken om het lijden van anderen te verzachten. Of wanneer de grootsheid van het ene hart de fouten van een ander kan vergeven en ruimte kan laten voor verlossing en een terugkeer naar de aanwezigheid van liefde, een helende ruimte zonder oordeel.