In “Champions” speelt Kaitlin Olson Alex, de zus van een jonge man met het syndroom van Down. Woody Harrelson speelt Marcus, een temperamentvolle basketbalcoach die veroordeeld is om met het team samen te werken. Alex is niet zo in de war als de bekendere rollen van Olson: in “Hacks”, vechtend tegen disfunctie en middelenmisbruik als de dochter van de komiek van Jean Smart uit Las Vegas, en in “It’s Always Sunny in Philadelphia” als een egoïst, Serveerster niet erg slim en totaal onbewust. In een interview sprak Olson over het creëren van een gevoel van familiegeschiedenis met haar medesterren en de specifieke uitdagingen van het spelen van een vriendelijke, verantwoordelijke en zorgzame persoon.
Je speelt Alex, een personage dat actrice wil worden, en we zien haar Shakespeare spelen voor middelbare scholieren. Is ze een goede actrice?
Ja, ik denk dat dat een van de dingen is die zo geweldig aan haar is, dat ze in dit kleine stadje woont. Ze wil er waarschijnlijk niet zijn. Ze blijft daar waarschijnlijk omdat ze haar broer wil beschermen en ervoor wil zorgen dat hij veilig is. Ze werkt als lerares, maar haar liefde speelt op. Ik denk dat ze er erg enthousiast over is. En ook al is het op zo’n kleine schaal, het maakt haar niet uit. Daar voelt ze zich het gelukkigst. Dus ja, ze is waarschijnlijk een geweldige Shakespeariaanse actrice.
Ik vond het geweldig toen Alex Marcus vertelde dat acteren haar basketbal was, omdat ze liet zien dat ze haar dingen echt kent. En ze gebruikte een Shakespeare-verhaaleen winterverhaalom iets aan het team door te geven dat Marcus niet kon uitleggen.
Marcus is zich gewoon niet bewust van het feit dat het zijn verantwoordelijkheid is om zijn tactiek te veranderen om Johnny het te laten begrijpen. Het is echt representatief voor hoe mensen die niet gehandicapt zijn hun perspectief een beetje moeten bijstellen. Je ontmoet mensen waar ze zijn, en als je dat doet, kunnen ze gedijen. Dus wanneer Alex herkent dat ze gewoon deWinters verhaalpraat met hem, en dan zal hij begrijpen dat dat zo’n krachtige boodschap is voor inclusiviteit en hoe het onze taak is om soms onze tactieken aan te passen om mensen te helpen gedijen.
Wat heb je gedaan om contact te maken met de acteur die je broer speelt, Kevin Iannucci, om ons een idee te geven van hun levenslange relatie?
Het was belangrijk voor Kevin en mij dat we elkaar leerden kennen voordat we samen voor de camera kwamen. En eerlijk gezegd denk ik niet dat we te diep in elkaars verleden hoefden te graven. We moesten elkaar gewoon leren kennen. En de waarheid is dat Kevin gewoon een groot, mooi hart heeft. Hij is een liefhebbende, geweldige en aanwezige jongeman. En hij was zo opgewonden om daar te zijn en zo klaar om te leren en zijn best te doen. En alleen het ontwikkelen van die verbinding was genoeg voor ons. Het was heel gemakkelijk voor mij om te weten dat mijn karakter hem fel zou beschermen en koesteren.
Alex is in de veertig en woont samen met zijn moeder en broer. Wat vertelt dit ons over haar en hoe boos ze was toen ernaar werd gevraagd?
Ik denk dat dat ons vertelt dat ze al haar doelen en dromen opzij heeft gezet om te doen wat volgens haar het belangrijkste is, namelijk ervoor zorgen dat het goed gaat met haar broer. En ik denk dat ze een zwaar leven heeft, maar het is het waard, want wat ze doet, voor haar broer zorgen, is vanuit haar oogpunt belangrijker dan het gewoon vergeten en het huis verlaten en haar dromen volgen.
Ik denk dat hij haar helpt begrijpen dat het meer om haar gaat dan om hem. Hij heeft het niet van haar nodig, maar zij denkt van wel. Dat is zo’n krachtig moment wanneer hij de trappen van de tribune oploopt om haar te laten weten dat hij gaat verhuizen. Ik denk dat ze eindelijk begrijpt dat hij er voor haar is.
Wat trok je aandacht toen je het script voor het eerst ontving?
Ik vond het geweldig hoe anders dit personage was dan alles wat ik in een tijdje voor de camera had gedaan.
Ik was erg enthousiast om mee te werken [director] Bobby Farrelly en Woody. En ik hou gewoon van een goed uitgevoerde combinatie van humor, kwetsbaarheid en emotie. Ik heb veel projecten gelezen waarin het geforceerd aanvoelt, en deze voelde heel echt en authentiek aan.
Wat vertelt Alex’ kleerkast ons over wie ze is en hoe ze zichzelf probeert te zijn, ondanks alle beperkingen waarmee ze te maken heeft?
Oh, ik hou van die vraag. We hadden een vintage paars jasje dat ze altijd droeg. En ik denk dat er iets interessants is aan het hebben van een decorstuk. Als je een show doet, draag je vaak een outfit en kun je die nooit meer voor de camera dragen. Ik heb zoiets van: “Wacht even; in het echte leven hebben mensen een kast. Ze zetten de kleerkast weer aan.” Daarom streven we ernaar om ervoor te zorgen dat deze jas gewoon een speciaal onderdeel van je leven is. Ze heeft er waarschijnlijk behoorlijk wat geld aan uitgegeven, meer dan ze gewoonlijk doet. Ik vind het leuk dat het een jas was omdat het erg beschermend aanvoelde. En het was het enige dat ze voor zichzelf deed, omdat ze een zeer onbaatzuchtige persoon is die haar hele leven besteedt aan het proberen voor iedereen te zorgen.
Ik heb de manier waarop je omgaat met personages die erg in de war zijn altijd erg gewaardeerd. En dit personage, zo lijkt het mij, is niet in de war. Dat moet in zekere zin een grotere uitdaging zijn geweest.
Ik denk dat mensen in de war zijn, en dat is iets waar ik van hou. Het is een van de redenen waarom ik van acteren hou. Ze is op een andere manier rommelig dan Dee of Mickey. Onbedoeld was ze erg egoïstisch door haar broer vast te houden en niet naar hem te luisteren, in de veronderstelling dat ze hem zou beschermen. Hij zegt tegen haar: “Ik heb je niet nodig om me te beschermen.” Ik denk niet dat ze weet dat ze een martelaar is, maar dat is ze wel. Maar je hebt gelijk, ze is geen ontaarde. Ik vond het heerlijk om iets anders te kunnen doen.
“Champions” is pas vanaf 10 maart in de bioscoop te zien.