Omtrek neemt een fascinerende plaats in in het metallandschap in 2023. Gevormd in het midden van de jaren 2000 en bekendheid krijgend in het begin van het volgende decennium, bevatten de muziek en nalatenschap van de band verschillende dualiteiten.
Misha Mansoor en zijn gevierde collega’s hebben een reputatie van technische vaardigheid en verbijsterende complexiteit, maar de band heeft nog steeds een sterke popgevoeligheid gericht op hooks en memorabiliteit. De band neemt haar muziek zeker serieus en projecteert nog steeds knipogen en knikken door middel van ironische en satirische liedjes en albumtitels (ik veronderstel dat de titel van dit album een eerbetoon is aan Kurt Cobainshirt met de tekst “grunge is dood”). Ik bedoel, zoek niet verder dan de titel van dit album. En daarin ligt een andere dualiteit. Ze ontkennen het bestaan van “djent” als een herkenbare stijl van metal, maar het was de hype rond deze scene in de vroege jaren 2010 die hielp hun naam en succes te maken.
En als het op dat metaaltijdperk aankomt, Omtrek is altijd de stralende ster geweest in de constellatie van saaie djent-acts en voorspelbare “Sumerische” bands die ooit de ronde deden tijdens de Summer Slaughter-tour. Zeker, deze bands hadden allemaal hun deugden, maar daar is een reden voor Omtrek heeft geleden. Een deel daarvan is hun integriteit in het gaan van hun eigen weg, inclusief hun veel gepubliceerde weigering om gewoon keer op keer publieksfavorieten te spelen op tournee. En op een basisniveau waren ze nooit zomaar een band die Mushuggah’s gitaartoon nam en er echt saaie nummers mee maakte.
Voor deze recensent Periferie II zal altijd de god-laag zijn Omtrek album, de anderen voegen gewoon een paar knallers toe aan een afspeellijst rond die release. Dat gezegd hebbende, 2019 Periferie IV: Wees gegroet Stan het was heel… heel goed. Zoals ik heb aangegeven over andere gevestigde bands, OmtrekDe kernmissie op dit punt in hun carrière is om de beste versie van zichzelf te zijn. Op basis hiervan kunnen we bellen Periferie V een onvolmaakt succes.
Het album opent met “Wildfire” en “Atropos”, twee heavy metal platen die al het bekende bevatten Omtrekhet is het geluid. De nummers zijn pakkend genoeg om je aandacht vast te houden, maar hadden beter halverwege het album kunnen worden geplaatst, omdat ze in het begin allemaal een beetje lang en ingewikkeld aanvoelen. Het album lijkt goed te passen bij “Wax Wings”, een absoluut onmiskenbaar gezongen anthem in de geest van “Scarlet”, “Marigold”, “Alpha” en “Feed the Ground”. Serieus, dit refrein is pakkend van het hoogste niveau. In een eerlijke wereld zou de Z100 deze jam non-stop spelen.
Aan de andere kant van het spectrum is de andere voor de hand liggende opvallende verschijning “Zagreus”. Dit is het nummer waar de band hun zware kant echt laat verpletteren. Ik ben ook een voorstander van de teksten, gericht tegen hypocrisie, bekrompenheid en luie eerbied voor autoriteit:
Ik denk dat het tijd is om te stoppen met wijzende vingers en naar binnen te kijken.
Meet de gevallen, want het is niet juist om alleen maar te generaliseren
Begin naar je leven te kijken en misschien zie je de dingen veel duidelijker.
Smeken wat je op je hart hebt om te verschijnen
beoordeel uw toestand
Speel het in remissie
opzij gooien
Een ander superhard nummer is het woeste “Everything Is Fine!” Elke keer als ik de band weer live zie, wil ik ze dit horen spelen. Ik zou graag willen zien hoe het gat eruit ziet als het nummer de 4:06 bereikt.
De andere nummers vloeien over het algemeen beter over het hele album, vooral de ambitieuze paar nummers tegen het einde. “Dracul Gras” en “Thanks Nobuo” zullen zeker fans bevredigen die op zoek zijn naar een brede theatrale visie. Omtrekhet is het geluid. De nummers mixen de standbys van de band met ambient en post-rock elementen die zeker interessante kleuren in de composities brengen.
Als je ze echt wilt horen afdwalen, bekijk dan “Silhouette”, de totale zero-metal synth-pop jam halverwege het album. Ik zou normaal gesproken de spot drijven met dat soort dingen, maar iets in de stem van Spencer Sotelo zorgt ervoor dat het werkt. De man verloor zijn roeping om soundtracks te maken disney films.
Ik hoef het niet te hebben over het immense talent van elk bandlid. Omtrek kwam in 2010 uit de poort met ongelooflijke vaardigheid en precisie, en daar is hier niets aan veranderd. Het is een goede Omtrek album, hoewel het nog steeds niet mijn favoriet is. Maar vergis je niet: “Wax Wings”, “Everything Is Fine!” en “Zagreus” gaan naar de afspeellijst.
