Het gevoelige project bevat een ongelooflijk aantal mensen die met Hughes en zijn team gaan zitten om te lachen, te huilen en de feiten over Afeni en Tupac recht te zetten, waardoor we de vele kanten van beide raadselachtige figuren kunnen zien. De documentaire heeft een aanhoudend persoonlijk karakter, waarbij Hughes laat zien dat hij veel van zijn onderwerpen omarmt terwijl het allemaal eindigt. We horen van de collega’s van Tupac, zijn neven en zijn vrienden. We hoorden van dr. Dre en Mike Tyson in passages over de laatste dagen van Tupac. De geïnterviewden van Hughes worden vaak alleen bij de voornaam genoemd, zoals zijn tante Glo (brutaal eerlijk en bewonderaar van haar neef en zus), of zijn voormalige Death Row Records-medewerker “Snoop”. Op een gegeven moment stapt Hughes voor de camera om zijn eigen ondersteunende rol in deze saga te delen, waaronder het co-regisseren van de videoclip “Brenda’s Got a Baby” van de rapper met broer Albert Hughes en een pak slaag van de groep van de rapper. Hughes deelt deze ervaring met een begrip dat zwaarder is dan welk ander sentiment dan ook.
Ondertussen praten Black Panther Party-veteranen zoals Jamal en Shaba over wat een natuurkracht Afeni was. Afeni was een kernonderdeel van de Black Panther 21-groep in New York City, die ooit werd beschuldigd van samenzwering tegen de regering en het doelwit was van infiltratie door manipulatieve undercover-wetshandhavingsinspanningen zoals COINTELPRO. Ze leed aan een verslaving, wat van invloed was op hoe haar zoon opgroeide; de twee trokken veel rond, kleurden Tupac met een beetje New York, Baltimore en Hollywood, en traumatische ervaringen met armoede, brutaliteit van plaats en verlies. Maar ze bleven dichtbij, en hij drukte het uit in nummers als “Dear Mama” (waarvoor Hughes ook de video co-regisseerde). Terwijl Tupac opklom tot rap-royalty en zijn trauma en sociale angst deelde terwijl hij de grens vervaagde tussen wat slechts een afbeelding was en wat echt Tupac was, stond Afeni aan zijn zijde.
Het wordt duidelijk in de meer onrustige verhalende verschuivingen van de show waarom de meeste filmmakers niet hebben geprobeerd een high-concept duo-biografische documentaire zoals deze te maken, maar Hughes negeert alle waarschuwingssignalen. Samen met Lasse Jarvi schrijft Hughes’ ambitie hier over grote uitstapjes, ook al zijn ze niet gracieus in de manier waarop hij heen en weer springt tussen zijn parallelle verhalen. Hughes is gefascineerd door verhalende verbanden, overlappende beelden en onthullende toevallige details die met deze levensverhalen kunnen worden gedaan (Tupac en Afeni hadden levensveranderende rechtszaken in dezelfde rechtszaal, tientallen jaren na elkaar). Het verhaal van Tupac is gigantisch en uitdagend genoeg; heen en weer springen tussen decennia terwijl ze het verhaal van haar moeder bijna evenveel schermtijd geeft, kan soms het momentum van het project wegnemen. Dit kan frustrerend zijn, aangezien de hoeveelheid informatie hier op zich geen slechte dienst is.