De kracht van vrouwelijke PH-atleten – rezal404

WERELDKAMP De prijs voor de Filippijnen tijdens de Inquirer’s Women in Power-viering werd gewonnen door teamcoördinator Isabella Fernando (tweede van links), verdediger Hali Long (derde van links) en assistent-coach Neille Anne Casalmer (vierde van links). Ter ere van hen zijn Advocaat Rudyard Arbolado (links), Inquirer President en CEO, Inquirer Group Chief Executive Sandy Prieto-Romualdez (vijfde van links) en Inquirer Associate Editor Juliet Labog-Javellana. —BIJGEDRAGEN FOTO

Het feit dat drie van de Inquirer’s Women of Power Celebration-onderscheidingen ook de hoogste onderscheidingen waren van de Inquirer Sports Awards 2022, is geen toeval.

In de sport hebben vrouwen de taak op zich genomen om baanbrekende prestaties te leveren op het internationale toneel.

“We overschrijden onze eigen grenzen [and the] stereotypen die mensen ons hebben opgelegd, ‘vertelde Hali Long, de onvermoeibare supporter van het Filippijnse vrouwenvoetbalteam, woensdag aan de Inquirer tijdens een testimonial-lunch voor het Team van het Jaar 2022.

Ze verwees naar de Filippijnen, zoals het nationale team bekend staat. Maar Long had het kunnen hebben over de rest van de honorees op het Women of Power-evenement, een viering van ongelooflijke vrouwen die de Vrouwenmaand beëindigde.

Hidilyn Diaz-Naranjo, die de eerste gouden medaille van het land in de Olympische geschiedenis won, stond bovenaan de lijst van vrouwelijke atleten die werden geëerd naast de machtigste vrouwen van het land in hun respectievelijke vakgebieden, waaronder de verhuizers en shakers van de nationale economie.

Diaz-Naranjo won vorig jaar drie gouden medailles op de wereldkampioenschappen gewichtheffen om zijn show van dominantie in zijn sport voort te zetten. Naast haar werden eerbetonen betaald aan de Filippijnen, die het eerste nationale voetbalteam werden dat op het WK verscheen, tennisser Alex Eala en golfwonder Rianne Malixi.

verrassende opname

De opname van Malixi zou als een verrassing kunnen komen. De 16-jarige golfer staat immers nog aan het begin van een veelbelovende carrière die in de toekomst tot grotere prestaties kan leiden.

Maar zijn kracht ligt in zijn bereidheid om zijn rol als golf’s next big thing te omarmen en, nog belangrijker, een baken te worden voor jongere spelers.

“Mijn doelen zijn niet alleen voor mezelf, maar voor de volgende generatie en voor mijn land”, vertelde Malixi onlangs aan The Inquirer aan de zijlijn van een groot internationaal toernooi georganiseerd door Manila Southwoods. “Daarom weegt het me zwaar als ik niet op mijn best speel. Uiteindelijk laat ik niet alleen mezelf in de steek, maar ik heb het gevoel dat ik veel mensen in de steek laat.

Op zo’n jonge leeftijd grijpt Malixi niet zomaar de kans aan om de onverzettelijke Yuka Saso, die voor de Japanse nationaliteit koos, te vervangen als de beste vrouwelijke golfster van het land. Ze vindt het leuk.

“Ik zie mezelf [trying to fill that void] zeker over een paar jaar. Ik moet gewoon blijven trainen en verbeteren”, zei Malixi. “Ik probeer er niet aan te denken en probeer zoveel mogelijk in het heden te leven. Maar ik weet dat ik er zal komen, dus ik moet gewoon hard trainen.

Malixi hoopt niet alleen op een dag glorie te behalen voor haar land, maar kijkt ook uit naar het moment waarop een jonge vrouwelijke golfer wordt geïnspireerd om haar pad te volgen als een opvallende golfer.

“Dat zou heel spannend en enorm voor mij zijn, omdat ik weet hoe hard ik werk [to be an inspiration]”, zei Malixi.

Eala, aan de andere kant, schreef geschiedenis als de eerste Filipijnse die een US Open-titel voor dames enkelspel won.

En ze behandelde de ceremonies na de wedstrijd met zelfverzekerdheid en bracht tranen bij de Filippijnse fans die haar zagen zegevieren in Flushing Meadows, New York, toen ze ervoor koos haar toespraak in het Tagalog te houden.

En na het verdrijven van wereld nummer 3 Lucie Havlickova uit Tsjechië met 6-2, 6-4 afgelopen september, zei Eala tegen het publiek: “Deze overwinning is niet alleen van mij, maar ook van ons.”

“Ik… heb mijn hart gevochten voor deze trofee”, voegde Eala eraan toe. “Ik deed dit niet alleen voor mezelf, maar ook om het Filippijnse tennis te helpen.”

bindende band

Voorafgaand aan Eala’s kampioenstriomf was geen enkele Filipijn verder gekomen dan de halve finales van een individueel Grand Slam-tennisevenement.

Als er een band is die de vier honorees verenigt, dan is het wel het feit dat ze zich niet laten beperken door het onmogelijke.

In feite is voor hen het onmogelijke slechts een mythe.

Deze mentaliteit werd populair toen Diaz, na het winnen van goud bij gewichtheffen op de Olympische Spelen van 2021 in Tokio, zei: “Dit bewijst dat de Filipijn kan [succeed].”

Filippijnse atleten kijken vaak op zichzelf neer in de internationale arena, hun zelfvertrouwen wordt vaak ondermijnd wanneer ze strijden tegen atleten uit rijkere en machtigere landen.

Maar op het moment dat Diaz zijn Chinese aartsvijand versloeg voor goud in Tokio, veranderde alles.

Winnen was niet langer het geboorterecht van andere nationaliteiten. Het was ook van de Filippino’s.

En het nationale damesvoetbalteam verdubbelde de boodschap toen het vorig jaar bereikte wat velen eerder onwaarschijnlijk achtten: een plek op het WK voetbal veiligstellen.

Om dit te bereiken, moest het team dezelfde mantra volgen die Diaz predikte – er is geen droom buiten het bereik van de Filippijnse atleet.

“Om onze droom te leven, onze waarheid te leven, onze passie te leven, moesten we onze manier van denken veranderen”, zei Long.

winnende mentaliteit

De winnaarsmentaliteit is zo besmettelijk geworden dat het zich heeft verspreid naar alle Filipijnen, die nu geloven dat ze voorbestemd zijn voor grotere dingen dan alleen het veld betreden tijdens het WK van dit jaar.

“We willen uit onze groep”, zei Long over het evenement, dat wordt georganiseerd door Australië en Nieuw-Zeeland. “Hoe meer we praten, hoe meer we geloven, hoe meer we het gaan uitleven in onze training, in onze komende wedstrijden – Olympische kwalificatiewedstrijden, de SEA (Zuidoost-Azië) – dus als het gaat om het WK Ik hoop dat we ons hebben uitgesproken en hebben gedaan wat we willen, ons best doen om te bereiken [that] doel.”

Maar Long en teamgenoot Inna Palacios, een lid van het Filippijnse keeperskorps, zien het WK niet als de vrucht van hun werk, het einde van een reis die jaren geleden begon, toen deze groep werd gevormd.

Het WK voetbal is voor de Filipijnen slechts een opmaat.

“We moeten achter deze resultaten staan”, zei Palacios over de reeks goede resultaten die het team de laatste tijd boekt. “Persoonlijk wil ik niet dat dit de laatste keer of de enige keer is [we compete in the World Cup]. Ik geloof zo veel in ons talent, zo veel in wat de Filippino kan doen, dat ik dit vaker in mijn leven moet zien.”

“Die prestatie (kwalificatie voor het WK) is het bewijs dat alles mogelijk is. Het is een bewijs van ons geloof, niet alleen in onszelf, maar in wat het team kan doen op het wereldtoneel en in hoe we de Filipijnen willen vertegenwoordigen”, voegde Palacios toe.

Lang voelt hetzelfde.

“Iedereen is super enthousiast om ons naar het WK te zien gaan. Maar wat gebeurt er na het WK? Wat kunnen we doen om dit vol te houden? Dat is mijn uiteindelijke doel. Ja, ik wil naar het WK en uit onze groep stappen, maar dat is niet mijn langetermijndoel”, zei ze.

“Mijn langetermijndoel is: wat kan ik doen om daar te blijven en wat kan ik doen om mijn land daar te houden, of ik nu op het veld sta of niet.”

jaarlijkse onderscheidingen

Diaz-Naranjo, de Filippijnen en Eala behoorden ook tot de topatleten die door Inquirer Sports werden geëerd tijdens de jaarlijkse prijzen.

Diaz-Naranjo won Beste Prestaties door een Sportvrouw na haar drie gouden medailles op wereldkampioenschappen. Naast haar won polsstokhoogspringer EJ Obiena, wiens brons op het Wereldkampioenschap Atletiek hem de trofee voor Beste Prestaties door een Mannelijke Atleet opleverde.

Eala nam de Junior Athlete of the Year-trofee mee naar huis, terwijl de Filippijnen werden uitgeroepen tot Team of the Year.

Andere ontvangers waren onder meer de president van het Filippijnse Olympisch Comité, Abraham “Bambol” Tolentino voor Beslisser van het Jaar, de Filippijnse coach Alen Stajcic voor Coach van het Jaar en de Filipijnse aanvaller Sarina Bolden voor Citaat van het Jaar.

“Filipijnen, je zult je dit team herinneren en je zult ons zien op het WK, dus vergeet ons niet, want we komen terug”, zei Bolden nadat het team zich had gekwalificeerd voor de FIFA (Federation International Association Football) Women’s World Cup via Asia Cup vorig jaar in India.

De Inquirer Sports Awards van dit jaar zullen de laatste keer zijn dat het evenement niet op een live podium wordt gehouden. Het team achter de prijsuitreiking kwam woensdag samen om de plannen af ​​te ronden om het evenement voor het eerst live te brengen in de editie van 2023.

lees verder

Mis het laatste nieuws en informatie niet.