Fri. Mar 29th, 2024


Caleb (Isaiah Russell-Bailey) leeft in 2257 en is in rouw. Zijn vader (Kid Cudi) stierf onlangs tijdens zijn werk, waardoor hij als wees achterbleef in de maanmijnkolonie die ze thuis noemen. Omdat zijn ouders dood zijn, krijgt hij de kans om naar de paradijselijke planeet Omega te reizen, een reis van 75 jaar waarvoor hij cryogeen moet worden ingevroren. Voor Caleb is het een kans om van armoede te worden verheven tot een soort utopie. De situatie van de jongeman is echter verre van ideaal. Hij wil zijn vriendenkring niet verlaten: Dylan (Billy Barratt) komt bijvoorbeeld uit een onrustige familie; Borney (Orson Hong) leeft in angst voor de spookverhalen die zijn oudere broer hem vertelt; en Marcus (Thomas Boyce) worstelt met een vergroot hart. Ze weten dat Caleb binnenkort, voor altijd, vertrekt en ze willen hun laatste dag met hem speciaal maken.

Het avontuur dat ze plannen, waarbij mogelijk de legende van de verborgen schat betrokken is, doet enigszins denken aan “The Goonies”. De ouders van Caleb bezochten ook altijd een krater die een kreek overstak (een fantastische beschrijving). Het is een gebied dat hen vaak aan de aarde deed denken, en het was Calebs vaders laatste wens dat hij de krater zou bezoeken. Caleb en zijn vrienden moeten gewoon een manier bedenken om de kolonie te verlaten zonder het alarm te laten afgaan. De kinderen roepen de hulp in van Addison (McKenna Grace), die net met haar vader op de maan is geland na zijn rommelige scheiding. Een wetenschapper, zijn vader heeft alle toegangscodes. Er is niet veel smeekbede voor nodig om Addison zover te krijgen dat hij het ermee eens is. Ze mist de aarde (een planeet die de andere kinderen, die op het maanoppervlak zijn geboren, nooit hebben leren kennen) en wil de benauwde grenzen van de kolonie verlaten.

“Crater” is redelijk bekend in zijn referenties en kan erg op de neus liggen (op een gegeven moment steelt het script van John Griffin bijna, woord voor woord, Ben Afflecks ‘Good Will Hunting’-speech). Maar dit is zeker niet giftig voor kinderfilms; ze bevatten vaak knipogen naar de liefde van de makers van films voor volwassenen.

En toch is “Crater” meer dan alleen een leuk avontuur. Dat wil niet zeggen dat er geen hijinks zijn, want deze kinderen rijden graag met de rover over het maanoppervlak. In één “spel” gebruiken ze een zuurstoftank om zichzelf de ruimte in te schieten. Het is allemaal leuk totdat het touw dat hen ervan weerhoudt de ruimte in te vliegen, breekt. Dergelijke situaties zorgen ervoor dat ze buiten de gebaande paden gaan. Onderweg ontstaat er een duistere en politiek meeslepende film.

By Orville Anderson

Professional Writer | Published Author | Wordsmith | Lover of Literature | Crafting stories that captivate and inspire | Seeking to connect with fellow wordsmiths and literary enthusiasts | Let's embark on a journey through the power of words | #Writer #Author #LiteratureLover