Gothic metal en doom metal gaan vaak samen, maar Rechtbank gebruikt zijn specifieke kijk op deze genres om te veel directe vergelijkingen met de legendes te vermijden. Canadese band knikt naar epische doomers als kaarsmassa helpen hun death / black metal-invloed buiten The Peaceville Three uit te breiden, maar hun diverse vocale optredens en klassieke instrumenten onderscheiden hun muziek echt. Het is zeker een indrukwekkend scala aan geluiden om zelfs maar door te dringen Rechtbankdebuut-LP. Hoewel niet bepaald verrassend volgens genrestandaarden, Het gewicht van het geheugen het is doem met een hoofdletter “D”.
De toeters en regeneffecten op opener “Initiation” brengen “Black Sabbath” zeker naar voren zwarte zaterdag voor de geest, maar het duurt niet lang voordat verlaten strijkers zijn gebouwd om gotische kastelen op te roepen naast zware drums en langgerekte drums. Het belangrijkste duo van Rechtbank maakt je unieke chemie meteen bekend, zoals Soren Morneklassieke cellokarbonades en ouderwets raspende zang vermengen zich met elkaar Etienne FlinnDe beklijvende zang en enorme riffs. Misschien wel het belangrijkste, elk element bloeit als artistieke expressie in plaats van als een overbodige toevoeging, of het nu gaat om de marcherende gitaarbeats en synth-drones van “Of Creeping Moss And Crumbled Stone” of de zweverige melodieuze refreinen die de dooming-verzen afvuren. muziek. de stratosfeer.
Rechtbank gebruikt eenvoudige maar effectieve ritmische structuren om “Apathy’s Keep” in een klassieke doomsfeer te brengen, die uitstraalt Moeilijkheidsgraad-vindt-Mijn stervende bruid met zijn contrasterende zang-en-schreeuwzang en less-is-more-arrangementen. De gitaren, strijkers en zang hoeven niet met elkaar te concurreren in de mix, want de een kan echt niet zonder de ander om het volledige effect van het nummer te bereiken. Misschien verklaart dat waarom die black metalwals op het einde zo goed speelt. Zelfs de gitaarsolo op “Without Answer” laat zich horen Flinbegrijpen welke muziek nodig hebben. De riffs ebben en vloeien op natuurlijke wijze met klassieke verfraaiingen, weten wanneer ze het gewicht moeten versterken en wanneer ze zich moeten concentreren op melodieusheid. Dezelfde manier, lauwhet gegrom en Flin‘s zang bereikt emotionele weerklank, niet alleen door zijn smaakvolle plaatsing van belangrijke stemmingswisselingen, maar ook door te weten wanneer hij volledig moet uitstappen en een nieuwe riff volledig tot zijn recht moet laten komen.
Over riffs gesproken, ze koken sneller op “A World Beyond Shadow.” Met extra voortstuwing met spaarzaam gebruikte dubbele kickdrums laten de aanstekelijke leads en bochtige vervorming van dit nummer zien hoe Rechtbank begrijpt de grondbeginselen van goth/death doom while. Het is poëtisch dat het eerdere intermezzo “Remembrance” het delicate, griezelige einde van het sonische spectrum van het album laat zien met dramatische pianoversieringen. claine cordeiro en natuurlijk de regenmonsters. De balans tussen deze twee uitersten voelt bijna wetenschappelijk uitgevoerd, maar dat is eerlijk gezegd een beetje hoe organisch deze band opereert als een tweedelig stuk – om nog maar te zwijgen van de organische drumprestaties van de sessiemuzikant. Julia Gaman.
Met een kloksnelheid van 48 minuten, vrij kort voor een doomalbum, Het gewicht van het geheugen het blijft niet langer welkom terwijl het transporterend en hypnotiserend blijft. Rechtbank gebruikt genre-tropen niet als een kruk, zoals blijkt uit het feit dat dichter bij “The Path” het enige nummer is dat langer duurt dan 10 minuten. De lengte is terecht, want hier haalt het duo alles uit de kast voor een even louterende als complexe reis. De zuivere, harde vocalen bereiken hun soulvolle climax, terwijl de dynamiek plaats maakt voor spiraalvormige leads en bijna dansbare ritmes voor harmonieuze ambient-muziek. En toch, al het moois en verdriet Rechtbank brengt naar de tafel neemt niets weg van de goede oude loopritme riff.
Rechtbank speelt gothic doom voor fans van gothic doom, maar dit is een voorbeeld van een band die de erkende principes van een subgenre neemt en het goed genoeg doet om op zijn eigen verdiensten te staan. Natuurlijk gaan de sonische tonen die hier spelen gemakkelijk op in het door hem geschilderde wandtapijt Mijn stervende bruid, Anathemaen Verloren paradijs, maar dit is niet zomaar een herhaling. De muzikaliteit van dit album verhoogt de genregetrouwheid.