Song of the Week duikt in de nieuwste nummers die we gewoon niet uit ons hoofd kunnen krijgen. Vind deze nummers en meer in onze Spotify Top Songs-afspeellijst, en voor onze favoriete nieuwe nummers van opkomende artiesten, bekijk onze Spotify New Sounds-afspeellijst. Deze week keert Childish Gambino terug met de Zwerm EP en “Sticky”.
Het komt zelden voor dat zulke ontwapenende muziek zo’n onheilspellende uitstraling kan oproepen – en toch is dat precies wat KIRBY en Childish Gambino bereikten op “Sticky”. Het nummer is vernoemd naar de fictieve popster Ni’jah, de centrale figuur van de nieuwe Prime Video-serie van Donald Glover. Zwerm. de nieuw uitgebrachte Zwerm De EP wordt geleid door pop-songwriter KIRBY, wiens credits onder meer werken met Kanye West, Ariana Grande en Beyoncé.
Het hoogtepunt van Zwerm De EP belandt op zijn laatste nummer, “Sticky”. Gebouwd op een onweerstaanbare haak die uit een fictief kinderliedje lijkt te komen, bloeit het lied met schittering. Een banjo plukt een arpeggio onder de gezangen van Childish Gambino en KIRBY, terwijl een weelderige harp ernaast zweeft – een idyllische vertoning die haaks staat op de duisternis die beneden zwemt.
Zwerm volgt een van Ni’jah’s meest toegewijde fans terwijl ze steeds gestoorder wordt tot het punt dat ze iedereen vermoordt die het niet eens is met de popsterdominantie van haar idool. Hoewel er enkele voor de hand liggende figuren worden gehekeld in Ni’jah – Beyoncé en Taylor Swift zijn de gemakkelijkste vergelijkingen – “Sticky” en de rest van Zwerm EP is qua geluid niet afgestemd op een van deze artiesten. In plaats daarvan is het dichter bij de eilandfunk en filmische R&B die te vinden zijn in de meer recente projecten van Childish Gambino.
“Sticky” gedijt op manisch lyrisch perspectief en subtiele sonische chaos. Glover’s expressieve falsetto waarschuwt de luisteraar: “I’ll come and find you/Blijf op de baan”, een zin die even mysterieus als grappig is. Wanneer het tweede refrein toeslaat, hoor je een koor van kinderstemmen schreeuwen achter de haak, en wanneer Glover roept: “Kijk naar de rotzooi die we hebben gemaakt”, roept dat een leger van maniakale stans op met scherpe, sinistere grijns.
Als Zwerm’Het laatste nummer van het album, “Sticky”, geeft een gevoel van bestemming – er zit niets anders op dan je over te geven aan de chaos. KIRBY en Childish Gambino leggen de lat hoog, niet alleen voor de cryptische liedjes van hun fictieve popster, maar ook voor het combineren van horror en pop. Je kunt er misschien niet tegen overleven ZwermDre, Dre’s gestoorde hoofdrolspeler, dus… Stan Ni’jah!
— Paolo Ragusa
mede redacteur
Madlib, Meyhem Lauren en DJ Muggs — “Wilde zalm”
“Life is motherfucking barbecue”, zegt Meyhem Lauren ter afsluiting van “Wild Salmon”, het funky nieuwe nummer van haar samenwerkingsalbum met Madlib en DJ Muggs, Champagne als ontbijt. Soms zijn de sintels te heet, suggereert Lauren, en soms raak je verbrand, maar zolang je vrienden en familie hebt, komt alles goed. Hij rapt ook over een pitbull genaamd “Guicci” die “beter eet dan zijn moeder” en inderdaad, de enige persoon die beter eet is misschien wel Meyhem Lauren, die zich tegoed doet aan de beats van twee van de grootste die het ooit hebben gedaan. . — Wren Graven
Bella White – “Bloemen op mijn hoofdeinde”
Bluegrass en folk lijken dubbel geschikt om met de eenzame gevoelens van verhuizen om te gaan. Op ‘Flowers on My Bedside’ buigt de in Canada geboren countryzangeres Bella White genres naar haar hand en produceert een fris geluid dat de maar al te bekende melancholie verkent. Hier weerspiegelt zijn zangerige zang de moed die opbouwt en snel verdwijnt in het aangezicht van een confrontatie met een ex-geliefde, terwijl de zachte gitaar op zijn tenen door het wrak glijdt. Eerlijk en grandioos, “Flowers on My Bedside” verheft de bekende volksliedvorm en toont White’s beheersing van eenvoud. — Maura Fallon
Gestolen flesjes – “Ik zal niet voor altijd wegblijven”
Je dagelijkse dosis gebroken schoonheid komt met dank aan de band Stolen Jars uit Brooklyn. “De dag dat je stierf / ik dacht dat ik je hoorde thuiskomen”, zingt frontman Cody Fitzgerald, voordat hij Sarah Coffey vergezelt in het verlangende refrein: “Het zal niet voor altijd weg zijn.” Synthlines zwaaien eronder terwijl de tweelingstemmen aanzwellen met opkomende emoties, nieuwe harmonieën en tegenmelodieën vormend totdat de muziek en de luisteraar klaar zijn om te exploderen. — WG
LA Priester – “Jij bent het”
De eerste single van het derde album van LA Priest Luna Fase, dat op 5 mei uitkomt, is het vrolijke, funky ‘It’s You’, en het is geweldig om de psychopopartiest weer in de mix te hebben. Hij heeft zeker affiniteit met frisse, onberispelijk strakke klanken, wat blijkt uit zijn cleane gitaarwerk, zwervende baslijnen en punchy percussie. Zijn warme baritonklank wordt verder benadrukt op ‘It’s You’, met een vocale toon die doet denken aan Mac DeMarco en Perfume Genius. Het is een kabbelend, ontspannen nummer, af en toe gecompenseerd door een heerlijke vocale flip of een opzettelijk vals gitaarspel, en het is een welkome terugkeer naar waar LA Priest het beste in is. — publieke relaties
Friko — “Crimson naar Chrome”
Het trio van zanger Niko Kapetan, drummer Bailey Minzenberger en bassist Luke Stamos zet Chicago’s grote muzikale traditie van pretentieloos plezier voort. Friko wisselt luid en stil, broeierig en zelfspot af, terwijl hij nooit iets minder uitdrukt dan de ongebreidelde vreugde van lawaai. “Ik zit hier hetzelfde trieste liedje te schrijven / Met de versnellingen in brand / Draaien en draaien”, zingt Kapetan, terwijl de ritmesectie aanzwelt, stottert en op volle kracht terugkomt. Met jeugdige uitbundigheid en veteraankarbonades bouwen maar weinig bands aan zulke furieuze crescendo’s. — WG
Vliegenvangers — „roest”
Indierockers Flycatcher, actief sinds 2017, hebben een nieuwe uitrusting gevonden door een ander soort emotie aan te boren: woede. “Ik had een heel vreemde ervaring waardoor ik me erg boos en verward voelde en niet zeker wist hoe ik het moest kanaliseren”, zei frontman Greg Pease in een verklaring. “Ik stelde me voor om iets behoorlijk intens te schrijven, maar ik had geen idee hoe ver we konden gaan.” De resultaten interpreteren Turnstile’s muur van hardcore geluid door Stil alarm-het was Bloc Party, een hint naar een ongelooflijk nieuw tijdperk voor de band. — WG
Alice Phoebe Lou — “Onderdak”
Terwijl “Shelter” wordt geopend, gaat de leadgitaar omhoog, gaat de slaggitaar omlaag en gaat Alice Phoebe Lou naar haar volgende artistieke fase. In de eerste single van een binnenkort aangekondigd album plaagt de kosmopolitische songwriter de spanning tussen onbaatzuchtigheid en zelfbescherming, frisse lucht en beschutting. Ze zingt over “bloemen plukken” en dringt aan: “Open de deur en laat de lucht binnen”, voordat ze naar binnen gaat. “Ik zal dekking zoeken / ik zal dekking zoeken”, besluit ze, eindigend op een donkerdere noot die de zonnige gitaren verloochent: “Ik zal gewoon voor mezelf moeten zorgen.” — WG
BLK ODYSSY en Bootsy Collins — “Honeysuckle Neckbone”
Er is iets bijzonders aan de samenwerking tussen de oude en de nieuwe garde. Met “Honeysuckle Neckbone”, het nieuwste nummer van BLK ODYSSY met de legendarische Bootsy Collins, is de magie niet anders, want het duo verenigt zich op het randje van funk en rap om de luisteraar over de afgrond te dansen. Het is het muzikale equivalent van zwemmen in de golven – met de drijvende basislijn, de melodieuze achtergrondzang die je overspoelt en de subtiele drijvende kracht van BLK ODYSSY’s verzen, is het het beste om te ontspannen en de muziek je overal mee naartoe te laten nemen. — MF
Liefde Eiland – “Fed Rock”
Island of Love brengt twee geweldige rock-tijdverdrijven terug: gitaarvuurwerk en koetjes en kalfjes. De eerste band die tekende bij Third Man Records London schreef “Fed Rock” over enkele van hun rivalen in de muziekscene, met explosieve resultaten. “Ze klinken allemaal hetzelfde, ik weet niet hoe ze wegkomen”, zingt co-vocalist Linus Munch, “Ze hebben allemaal waardeloze namen.” Zonder een goed nummer om het te ondersteunen, zouden het allemaal lege woorden zijn, maar de coupletten en het refrein scheuren, en in de brug laat Island of Love zijn welsprekende gitaren het woord doen. — WG
