Amerikaanse deathcore-outfit chelsea lach zijn steeds sterker geworden sinds de release van hun debuut-LP uit 2010 verlatenheid van Eden. Dit is lovenswaardiger dan het in eerste instantie lijkt, gezien het feit dat ze sindsdien talloze line-upwisselingen hebben ondergaan (om nog maar te zwijgen van een paar tijdens hun vormende jaren). Sterker nog, vorig jaar lijden in de hel– de eerste helft van het nieuwe dubbelalbum van de band – kreeg veel lof van liefhebbers van het genre, en velen waren er voorstander van als de beste release van de band tot nu toe.
Het is niet verwonderlijk dat hetzelfde kan worden gezegd voor de follow-up. lijden in de hemel (wie ziet sessiedrummer Nathan Pearson nogmaals invullen voor Pablo Viveros, die sinds 2021 op pauze staat). Misschien nog meer dan zijn voorganger, is de reeks van 27 minuten een extreem gepolijste, zuinige en meedogenloze instap in stijl. wat echt definieert lijden in de hemel (Het is chelsea lach) apart is echter het gebruik van sobere sferen en veelzijdige zang die elkaar kruisen. Gecombineerd verheffen deze elementen het album tot wat zeker een van de meest ambitieuze en artistieke deathcore-uitspraken van 2023 is.
Opener “Leave With Us” vestigt onmiddellijk beide kwaliteiten, aangezien het opent met onheilspellende middeleeuwse timbres en een onleesbare robotachtige verteller die emotieloze apocalyptische proclamaties biedt. Na, chelsea lach bouw behendig op die basis met een aanval van blastbeats en duivels knapperige gitaarriffs, die allemaal slim rond de zanger zijn gemaakt. tom kapper‘s gestapelde black en death metal zang. Er is hier een verrassende hoeveelheid vocale diversiteit, of het nu gaat om meerdere benaderingen in koor of schakelen tussen twee (of meer) soorten gegrom. Op die manier klinkt “Leave With Us” – en veel van wat volgt – alsof het is gezongen door een koor van ongelijksoortige demonen, in plaats van een eenzame gepeupel.
De rest van de collectie gaat op boeiende manieren in op deze complexiteit. Bijvoorbeeld net als het tweede nummer op lijden in de hel“Forever Bloom”, uitgelicht De moord op de zwarte dahliain Trevor Strand, lijden in de hemelhet tweede nummer – “Orc March” – komt aan bod Dustin Mitchel in Aarde. Het is natuurlijk een aanvulling kapper goed, resulterend in meer variatie naast het innovatieve en ongebreidelde traject van het arrangement. Grappig genoeg is het tegelijkertijd eng en leuk, net als het daaropvolgende “Fathomless Maw” (voornamelijk vanwege de politiek geladen voice-overs en opzwepende gitaarsolo).
Later begint “The Mind of God” met een korte preek en een opeenvolging van treurige noten die behendig in de rest van de compositie is verweven. Evenzo bevat “Yhorm the Giant” geprogrammeerde percussie, vage gotische boventonen en relatief maf gitaarwerk voor een van de meest intrigerende eclectische ervaringen van de LP. Wat betreft het einde van “The Path of Suffering”, de subtiele achtergrondklokken, drones en gezangen – afgewisseld door zijn bizarre cyclische texturen – maken het bijzonder filmisch en nachtmerrieachtig. Die eindigt met een mooie industriële coda (die niet zou misstaan in een klassieker Tim Burton film) is de kers op de taart.
Zelfs als het vrij eenvoudig is (“Soul Slave” en “Sing to the Grave”), lijden in de hemel het is boeiend fel en hardwerkend. Maar gelukkig gaat hij meestal een stap verder door fantasierijke stemmige producties en speelse structuren. Als zodanig (en zoals altijd) chelsea lach verzekeren dat lijden in de hemel het is een bijzonder genuanceerde, intelligente en uniforme reeks. Van begin tot eind vertegenwoordigt het het toppunt van wat ze – en deathcore als geheel – kunnen doen.
