Losjes gebaseerd op de gelijknamige roman van Martin Amis uit 2014, hanteert Glazers film een streng gereserveerde en geformaliseerde benadering van het vertellen van verhalen. “The Zone of Interest” ontvouwt zich in shots die zo sober en hermetisch zijn als alles in de films van Roy Andersson. De joden in het vernietigingskamp worden nooit gezien, en hoewel hun vernietigingspoging geen geheim is voor de personages, wordt het op de achtergrond gehouden. De beelden en geluiden van het vernietigingskamp verschijnen in de hoeken van het frame of worden gehoord als omgevingsgeluid. Is het mogelijk voor mensen om op deze schaal te dissociëren – voor kinderen om met speelgoed te spelen, voor vrouwen om te socializen in een tuin, voor een echtgenoot om het parfum van zijn vrouw te complimenteren (“Het is Frans,” antwoordt ze) – terwijl meer dan een miljoen mensen vermoord in je achtertuin?
Voor de echte Hösses moet dat zo zijn geweest, en “The Zone of Interest” probeert een manier te vinden om deze cognitieve dissonantie vast te leggen. Maar wat fundamenteel gebrekkig – en schadelijk – is aan de strategie van Glazer, is dat het de bubbel combineert die hij voor kijkers heeft gebouwd met de bubbel die zijn personages volgens hem voor zichzelf hebben gebouwd.
Als regisseur kiest Glazer precies hoe prominent een schoorsteen in een bepaalde compositie komt te staan of wanneer er een zwarte rooklijn over de horizon komt. Hij kan het volume van de geluiden van geweerschoten, honden en treinen verhogen of verlagen. Hij kan glimpen opvangen van het kamp tot schrik, zoals wanneer Hedwig haar man achterna rent, terwijl hij zo nonchalant langs de betonnen en prikkeldraadmuur van het kamp slentert alsof het de heg van een buurman is. Hij kan informatie onthullen – en wat de Hösses weten – volgens zijn eigen schema en zelfs zijn eigen regels overtreden. (Er zijn korte fragmenten wanneer de film overschakelt naar röntgenzicht, en op een gegeven moment wordt een gedicht van Auschwitz-overlevende Joseph Wulf uitgelegd in tekst op het scherm.)
“The Zone of Interest” vertelt zijn verhaal eigenlijk niet vanuit het perspectief van de nazi’s die de werkelijkheid isoleerden (ervan uitgaande dat ze dat zelfs maar probeerden). Het presenteert gewoon een perspectief dat meedogenloos is ingesloten voor effect. Technisch gezien is “The Zone of Interest” onberispelijk, en het lijdt geen twijfel dat het ambitieus en experimenteel is; verwacht dat het een van de meest verdeeldheid zaaiende en besproken films van dit jaar wordt. En verwacht eerlijk gezegd dat het wordt overwogen met meer tijd en nauwere bezichtigingen dan de hectische sfeer van Cannes toelaat. Maar waar sommige van mijn collega’s een regisseur zagen die zijn materiaal volledig onder controle had, zag ik een film die minder geïnteresseerd was in psychologie dan in zijn eigen virtuositeit en zijn vermogen om het publiek te misleiden met verboden beelden.