Thu. Mar 28th, 2024


De kans is groter dan gemiddeld dat u deze recensie op uw telefoon leest. En dat je, nadat je een smartphone had gekregen, naar sites zoals deze keek om je persoonlijke interesses weer te geven. Je staat er waarschijnlijk niet eens bij stil hoe dit proces is verlopen, omdat het nu gewoon een natuurlijk onderdeel van het leven is. Wil je er een film over zien? Misschien niet in theorie, vooral als het nauwgezet op feiten was gebaseerd en voornamelijk marketingbijeenkomsten omvatte. In BraamEen film over de eerste in massa geproduceerde smartphone, schrijver-regisseur-acteur Matt Johnson (The Dirties), maakt echter vanaf het begin heel duidelijk dat hij een fictieve hervertelling heeft gedaan. In wezen, zoals het zich afspeelt, is het als een sketchversie van Kids in the Hall, dat zich afspeelt in Waterloo, Ontario, Canada, dat echt klinkt maar nep.

Johnson’s eerdere werk is voornamelijk gevonden in stock footage en nepdocumentaires, dus het mengen van waarheid en fictie is niets nieuws voor hem. Voor degenen die misschien een “vreemder dan fictie” waargebeurd verhaal verwachten, is hier een snelle correctie: BlackBerry-uitvinder Mike Lazaridis, een Griekse immigrant die door de Canadese Globe and Mail wordt beschreven als “een vriendelijk ogende, gespierde man, met zilverkleurig haar en een minzame, zij het uiterst zelfverzekerde manier, ‘lijkt in niets op acteur Jay Baruchel met steeds slechter wordende witte pruiken en de lichaamstaal van een doodsbang konijn. En BlackBerry was in feite niet de naam van een jamvlek op je shirt.

Afgezien van de enigszins verwarrende marketing van IFC over dit onderwerp, lijkt de film iets meer waarheidsgetrouw dan de Weird Al-biopic, maar iets minder dan The Social Network. Het doel is niet zozeer om een ​​echt productontwikkelingsproces te documenteren, maar meer om een ​​parabel te bieden van nerds die halsoverkop in het meedogenloze kapitalisme storten. Dat is misschien wel de bepalende popculturele strijd van de afgelopen 20 jaar.

Het uitstekende voorstel van Mike en Doug

Mike Lazaridis (Baruchel) en Doug Fregin (regisseur Johnson) uit de film zijn old-school “Revenge of the…” nerds die rond 1996 een ideaal bedrijf lijken te hebben. speel Wolfenstein of bespreek het tijdens werkuren op Star Trek-fanforums. Mike is het stille genie, terwijl Doug, met zijn babbelzucht, altijd aanwezige bandana en slecht gestileerde T-shirts, herinnert aan de agressievere persoonlijkheid van Judah Friedlander. Geen van hen is bijzonder goed in het pitchen van hun nieuwste idee, een alles-in-één apparaat dat een telefoon, semafoon en e-mailterminal combineert in één zakapparaat.

Nadat een ongemakkelijke pitch voor humorloze directeur Jim Balsillie ( Glenn Howerton ) mislukt, wordt Balsillie ontslagen, maar geïnteresseerd genoeg in het product om aan te bieden om Mike en Dougs vreemd genaamde bedrijf RIM (Research in Motion) over te nemen. Mike heeft met hem te maken tijdens een hockeywedstrijd op televisie en zorgt ervoor dat hij ermee instemt dat ze co-CEO’s worden, en vanaf daar begint het plezier. Althans in dit verhaal. De introverte Mike heeft alle intelligentie en monomane focus op het maken van het beste product. Hockeyjunkie Jim is een onbezonnen zakenman die Star Wars nog nooit heeft gezien, maar waarschijnlijk Glengarry Glenn Ross uit zijn hoofd kent. Onder hen is Doug, die zichzelf de held van elke onderdrukte film vindt, terwijl hij in feite meer de komische verademing van het echte leven is – voor zover dat in ieder geval “het echte leven” kan worden genoemd.

cameo’s? Zoals je wenst…

De stelletje briljante idioten van Mike en Doug houden van hun filmavonden, waardoor sommige stuntmannen hier een sluwe inside-joke worden. Cary Elwes verschijnt als de CEO van Palm Pilot die dreigt met een vijandige overname, waardoor hij een soort vreselijke bedrijfspiraat wordt. Michael Ironside in een omvangrijk pak ziet eruit als Burl Ives die de Kingpin speelt in zijn zakelijke disciplinaire rol. Dat het BlackBerry-team tot de echte fans van Elwes en Ironside zou behoren behoeft geen commentaar; als je de doelgroep voor deze film bent, weet je. Balsillie, wiens naam klinkt als een overduidelijke goedkope wapengrap, ziet zijn uitspraak op de juiste toonladder. Als hij risico’s neemt en hogerop komt, houdt hij vol dat het wordt uitgesproken als ‘BALLS-ly’. Later, wanneer het bedrijf weigert, wordt het “Ball-SILLY”.

In feite verging het noch Mike noch Jim al te slecht, zoals rijke mensen dat vaak niet doen. De stijgende en dalende boog past bij de formule van de film, maar het is hier meer een generator van leedvermaak. Achteraf gezien is het duidelijk dat Mike’s fixatie op een toetsenbord zinloos kortzichtig lijkt, en dat Jim’s poging om een ​​Amerikaans NHL-team te kopen en naar Canada te verhuizen krankzinnig is. Wat onuitgesproken blijft, is de waarheid als een koe dat dit het soort mensen is aan wie we allemaal onderdanig zijn, en zodra ze zich kunnen ontdoen van de klassieke, sociaal onhandige nerds, zullen ze dat ook doen.

Nerd-vana? Laat maar zitten.

Tegenwoordig is iedereen, van Chris Hardwick tot Dwayne Johnson, een zelfbenoemde ‘nerd’, vaak gebaseerd op zoiets als het feit dat ze als kind naar tekenfilms op zaterdagochtend keken en met Star Wars-figuren speelden, evenals iedereen. BlackBerry neemt ons mee terug naar een tijd waarin het iets anders betekende, en de mensen op wie het label kortstondig van toepassing leek, leken in opkomst. In plaats daarvan werden ze gecoöpteerd, zoals de nouveau riche doet. Dit kan een denkbeeldige hertelling zijn, maar het voelt ook als een gerichte waarschuwing. Hoe graag je ook van je werk houdt, het houdt niet ook van jou als er ook maar de minste kans is dat het zonder jou winstgevender zou zijn. De echte Mike Lazaridis begreep dit blijkbaar en maakte altijd tijd voor zijn vrouw en kinderen waarvan de film niet eens erkent dat ze bestaan.

BlackBerry-recensie

Als regisseur vindt Johnson het leuk om het publiek ongemakkelijk te maken, maar door Doug te spelen met een combinatie van dwaze overval en echte passie, telegrafeert hij dat je kunt lachen om de personages op het scherm en met hen. De echte lachten tenslotte de hele weg naar hun vette ontslagvergoedingen.

Cijfer: 7/10

Zoals het beoordelingsbeleid van ComingSoon uitlegt, staat een score van 7 gelijk aan “Goed”. Een geweldig stuk entertainment dat de moeite van het bekijken waard is, maar misschien niet iedereen aanspreekt.

By Orville Anderson

Professional Writer | Published Author | Wordsmith | Lover of Literature | Crafting stories that captivate and inspire | Seeking to connect with fellow wordsmiths and literary enthusiasts | Let's embark on a journey through the power of words | #Writer #Author #LiteratureLover