Het uitgangspunt, zoals de film die volgt, is vrij eenvoudig. Golding schittert als Morgan, een voormalige sluipschutter van de marine die huurmoordenaar is geworden. Morgan droomt ervan een nieuw leven te beginnen met zijn vriendin Sophie (Daniela Melchior), maar eerst moet hij nog een laatste goedbetaalde klus klaren, en dat is natuurlijk te mooi om waar te zijn: zes gemene criminelen vermoorden voor een miljoen dollar per hoofd.
Al snel wordt de jager de opgejaagde wanneer Morgan zich realiseert dat de andere zes huurmoordenaars medehuurmoordenaars zijn en ja, er staat ook een premie op zijn hoofd. Om antwoorden te vinden, zoekt Morgan de mysterieuze “Falk”, de enige niet-geïdentificeerde persoon onder Morgan’s zes doelen. Het karakter van Golding wordt ook nagestreefd door de conventioneel knorrige Interpol-agent Vos, gespeeld door Noomi Rapace. Intriges zouden volgen, maar helaas gebeurt dat niet.
“Assassin Club” sleept van de ene plotontwikkeling naar de volgende, ondanks enkele levendige maar slecht in elkaar gezette actiescènes; de choreografen, stuntmannen en artiesten op het scherm raken hun doelen, maar de camera’s vleien hen vaak niet. Golding valt op, althans voor hoeveel hij probeert iets van zijn schetsmatige karakter te maken.
Het is waarschijnlijk nog steeds veelzeggend dat de meest meeslepende delen van Morgan’s zoektocht betrekking hebben op zijn mysterieuze makelaar / mentor Caldwell, gespeeld met enig geamuseerd genot door Sam Neill. Morgan denkt dat Caldwell hem heeft verraden omdat Caldwell altijd Morgan-banen voor hem kreeg, en hij overtuigde Morgan er ook van dat hij het juiste doet door alleen slechte mensen te vermoorden. Helaas voelt het niet schokkend of bijzonder dramatisch als Morgan ontdekt dat Caldwell heeft gelogen over de identiteit van zijn zes doelwitten.
De ondeugende energie die Neill in zijn scènes brengt, kan kijkers aan het denken zetten – misschien heeft Caldwell gelijk als hij volhoudt van niet. Echt verraad Morgan – of geef de “Assassin Club” sporadisch de illusie van emotionele diepgang. Jammer dat de filmmakers zich niet echt bekommeren om de vreemde spanning die het personage van Caldwell met zich meebrengt, en Neills optreden volgt hem wanneer hij de scène verlaat.
Meer schermtijd wordt voorspelbaar besteed aan Agent Vos, die de plot vooruit probeert te helpen door verschillende ondersteunende karakters te ondervragen met een hoofdbrekend accent dat klinkt als een kruising tussen een zuidelijke hillbilly en een Litouwse taxichauffeur. Dan zijn er de andere moordenaars die Morgan zou moeten opsporen. Zijn bepalende eigenaardigheden worden ook nooit volledig onderzocht, wat het moeilijker maakt om Golding’s belegerde hoofdrolspeler te vinden, aangezien hij noodzakelijkerwijs reageert op vlezige lakens zoals Yuko (Sheena Hao), een mannenhatende krijgskunstenaar, en Anselm (Claudio Del Falco), een vinger -psychotisch verzamelen.