Met Schreeuw VI nu in theaters draait, dachten we dat het leuk zou zijn om terug te kijken naar de fantastische film van Wes Craven Schreeuw het uit Serie.
De serie vertoont geen tekenen van vertraging, dus als je nieuw bent in de franchise of je kennis van deze langlopende serie wilt opfrissen, bekijk dan de Schreeuw het uit beoordeelde films hieronder en laat ons weten welke Schreeuw het uit film laat je adrenaline pompen.
6) Schreeuw 4 (2011)
Er zat een punt in Schreeuw 4 waar ik klaar was om het derde vervolg uit te roepen tot het beste van het stel – en een geweldig staaltje cinema dat behendig moderne media gebruikt als zijn ultieme wapen. Helaas kiezen Wes Craven en schrijver Kevin Williamson voor een happy end waardoor de originele cast kan leven om een andere dag te zien.
Echt, de foto had moeten eindigen met de gekke moordenaar van Emma Roberts, Jill Roberts, die de zonsondergang tegemoet reed als een gestoorde versie van Sidney Prescott nadat ze de media had gemanipuleerd om haar eigen verzonnen heldenreis te creëren. Stel je de gevolgen voor van haar acties in de sequels – zou ze worden achtervolgd door de moorden die ze heeft gepleegd? Zou ze er spijt van krijgen zichzelf te positioneren als doelwit voor toekomstige Ghostface-schurken? Zou ze uiteindelijk haar ziekelijke verleden opbiechten?
Schreeuw 4 het had een schokkend einde nodig om zijn bestaan te rechtvaardigen. Helaas, ondanks enkele grote moorden en uitstekende prestaties van onder meer Hayden Panettiere en Rory Culkin, is de vierde inzending weinig meer dan een nieuw hoofdstuk in een franchise die vastzit op de automatische piloot.
5) Schreeuw VI (2023)
Regisseurs Tyler Gillett en Matt Bettinelli-Olpin keren terug voor de zesde inzending en… brengen absoluut niets nieuws in de franchise. Voorbij is de slimme meta-humor die de originele Wes Craven-shocker definieerde, vervangen door zinloos geweld, een donkerdere toon en een reeks kartonnen karakters die verbleken in vergelijking met de originele bende. Scenario’s zijn er in overvloed, maar geen enkele is bijzonder gedenkwaardig, en de grote onthulling is net zo voorspelbaar als een boterham met pindakaas en jam.
Echt, dit is slechts een remake van Schreeuw 2. Er zweven een aantal interessante ideeën rond in deze duistere onderneming, met name de connectie tussen Sam (Melissa Barrera) en Billy Loomis (Skeet Ulrich) die onder de oppervlakte blijft sudderen. Deze ideeën zullen centraal moeten staan om deze franchise voort te zetten.
4) Schreeuw (2022)
Verrassend genoeg, Schreeuw het uit, het vervolg, slaagt erin te choqueren en te bewonderen zonder veel nieuws op tafel te brengen behalve een donkerdere toon. Hoewel de doden wreder en gemener zijn dan ooit, zijn de grappen minder alledaags; zelfs Dewey, onze inwonende idioot, ruilt de twinkeling in zijn ogen in voor een meer vermoeide blik die het personage op de een of andere manier minder interessant maakt.
Meer crimineel, regisseurs Matt Bettinelli-Olpin en Tyler Gillett en schrijvers James Vanderbilt en Guy Busick brengen Sidney terug voor meer Ghostface-chaos, maar geven haar absoluut niets te doen. Het personage voelt zich onder druk gezet in de plot omdat iemand ergens niet dacht dat het publiek zou komen opdagen voor meer Scream tenzij ze Neve Campbell op de poster zagen. Om eerlijk te zijn, de getalenteerde actrice doet wat ze kan met een enorme cameo, maar ze kan de beperkingen van het script niet overwinnen. Zijn confrontatie met deze iteratie van Ghostface voelt nog dwingender aan dan de vorige, die de reis van het personage in de originele trilogie aantast.
Negativiteit terzijde, Schreeuw 2022 het biedt nog steeds genoeg bloed en chaos om je aandacht te trekken. De jonge cast, geleid door Melissa Barrera (als de dochter van Billy Loomis), Jenna Ortega en Jack Quaid, behandelt het materiaal goed, en het script introduceert in ieder geval enkele nieuwe ideeën die enthousiasme voor het vervolg verdienen. Op dit moment is er zoveel meer dat je kunt doen met deze franchise en alle lof voor alle betrokkenen voor het op zijn minst creëren van een plausibele reden voor Ghostface om opnieuw te doden.
3) Schreeuw (1996)
De originele shocker van Wes Craven verheugt zich nog steeds als een slim stukje popcultuur uit de jaren 90, maar het ziet er vaak uit en voelt aan als een voor tv gemaakte thriller met ongelooflijk aantrekkelijke 20-jarigen als middelbare scholieren. De actie is onhandig, de richting van Craven verrassend grillig; terwijl de cinematografie de horror omhult met warme tinten die beter geschikt zijn voor een romantische komedie.
Met andere woorden, je zou kunnen zeggen dat geen enkele betrokkene enig idee had van het succes Schreeuw het uit uiteindelijk zou worden. En toch is veel van dat succes te danken aan het slimme script van Kevin Williamson (en die geweldige openingsscène met Drew Barrymore), die de spot drijft met het slasher-genre zonder al te ver van de formule af te wijken. Op een gegeven moment schreeuwen twee personages letterlijk tegen een beveiligingsmonitor alsof ze naar Halloween kijken. Het is zeer goed.
Toch was ik na mijn laatste beoordeling teleurgesteld schreeuwt algemeen ontwerp, de tekens van één noot en het veel te lange einde. Ik respecteer het origineel nog steeds vanwege zijn nieuwheid, maar ik heb het gevoel dat deel twee en drie goed hebben gepresteerd. Schreeuw het uit veel beter concept.
2) Schreeuw 3 (2000)
ik zet niet Schreeuw 3 Hier alleen om controverse te creëren. Ik denk dat dit een opmerkelijk goed gemaakte horrorfilm is die er op de een of andere manier in slaagt om de Schreeuw het uit formule in iets, ah, essentieel. Natuurlijk krijg je het gebruikelijke assortiment van gruwelijke sterfgevallen en schokkende wendingen, maar Wes Craven en scenarist Ehren Kruger mikken een beetje hoger met hun trio en proberen de louche onderbuik van Hollywood aan te pakken; een wereld verkennen vol slonzige producers die te veel tijd besteden aan het azen op jonge actrices die graag beroemd willen worden. Op de een of andere manier is het allemaal terug te voeren op Sidney, wiens resultaten je misschien zullen verrassen.
Ook, waar de eerste twee films eind jaren 90 producten waren, Schreeuw 3 voelt tijdlozer aan, met minder focus op ironisch metacommentaar en meer nadruk op karakter en verhaal. Er is ook de welkome toevoeging van Parker Posey, die haar Gale Weathers-aanbiddende personage nagelt en een scène-stelende uitvoering levert waardoor je zou wensen dat ze nog wat langer zou blijven.
ik zag net Schreeuw 3 een handvol keren, maar elke bezichtiging laat me altijd tevreden. Ik denk ook dat de boog van Sidney hier had moeten stoppen, aangezien de foto haar de broodnodige afsluiting geeft. Hetzelfde geldt voor Dewey en Gale, die nog lang en gelukkig genieten van het ononderbroken schrikbewind van Ghostface.
Helaas hielden de machtigen het niet vol en moesten ze onze ragtag-crew gewoon afstoffen voor meer sequels die hun persoonlijke reizen ondermijnen.
1) Schreeuw 2 (1997)
Waar Schreeuw het uit was een nieuwe filmische oefening die op de een of andere manier in een leuke film veranderde, Schreeuw 2 neemt het gevestigde concept en slaat het absoluut uit het park. Met een groter budget tot zijn beschikking, levert Wes Craven een scherper, bloediger en eleganter vervolg, gevuld met schokkende onthullingen, gruwelijke sterfgevallen en een duizelingwekkende hoeveelheid spanning die je van begin tot eind op het puntje van je stoel houdt.
dit is de film Schreeuw het uit wou zijn.
Iedereen brengt zijn beste spel, met name Neve Campbell, die meer pathos aan Sidney toevoegt en haar transformeert van een gewone schreeuwkoningin in een echt mens. Courtney Cox en David Arquette voeren de Gale/Dewey-romance met zelfvertrouwen uit, terwijl nieuwkomers Sarah Michelle Gellar, Timothy Olyphant en Jerry O’Connell indruk maken in kleine bijrollen.
Ja, het derde bedrijf duurt iets te lang en de grote onthulling veroorzaakt meer wendingen dan hijgen, maar Schreeuw 2 beweegt met zo’n zelfvertrouwen en brutaal zelfbewustzijn dat het gemakkelijk is om de gebreken ervan over het hoofd te zien. Van de fantastische openingsscène met Jada Pickett en Omar Epps tot de wilde confrontatie met Ghostface tijdens de climax, Schreeuw 2 verblindt met zijn slimme dialogen en o zo slimme grappen over popcultuur (vooral sequels). Het is een rel.