Mary Nighy’s eerste speelfilm, “Alice, Darling”, is een rechttoe rechtaan drama over gevangen zitten in de kater van een slechte romance. De veelbetekenende signalen lijken vanzelfsprekend voor buitenstaanders zoals haar vrienden en kijkers, maar voor Alice voert ze nog steeds de mentale gymnastiek uit om zijn controlerende eisen aan haar lichaam, aandacht en tijd te rechtvaardigen en ze te interpreteren als liefde en genegenheid. . Ze bevindt zich in een defensieve positie en kan niet zien welke schade Simons gedrag haar heeft aangericht, hoe bang ze is om tijd voor zichzelf te vragen, hoe hij zich verstikkend aan haar huid vastklampt.
Nighy balanceert deze perspectieven zo genereus als hij kan. Bijna elke uitwisseling of nerveuze blik van vriend op vriend of minnaar op minnaar voelt als een onderhandeling met een gijzelaar. Wat tedere momenten tussen het jonge paar zouden moeten zijn, zijn vaak vicieuze rondes van verbaal en emotioneel misbruik. De spanning van de situatie wordt verhoogd door elke daad van confrontatie tussen de twee of door hoe afstandelijk Alice kijkt en voelt van haar vrienden. Zelfs als Simon niet fysiek aanwezig is in de scène, zijn de gevolgen van zijn aanwezigheid visueel duidelijk. Het is Alice afgesneden van degenen die echt om haar geven.
De duisternis in de relatie van Alice wordt dankzij cameraman Mike McLaughlin doorgevoerd in de esthetiek van de film. De wereld van Alice lijkt iets minder helder dan die van haar vrienden, alsof ze er alleen op bewolkte dagen op uit trekt. Het uitstapje van de vriendin naar het bos heeft een warme toon, maar toch voelt er iets niet goed, alsof de rust en sereniteit van de plek op de een of andere manier ontbreekt. In een beweging die het toch al gespannen drama te ingewikkeld maakt, voegt het scenario van Alanna Francis een element van gevaar toe aan hun reis via een subplot over een vermiste jonge vrouw. Alice raakt geobsedeerd door haar, misschien fatalistisch, en het mysterie wordt een excuus voor Simon om zijn controle over haar te vergroten. Misschien is het een waarschuwend verhaal voor Alice of iets om haar te overtuigen te ontsnappen, maar niets daarvan is zo effectief als haar verhalende reis met haar vrienden.