Californische rockers rivaliserende kinderen verplaatst naar het zogenaamde “next level” in de VS met 2019 Wilde wortels, hun zesde studioalbum. Hoewel ze in de loop der jaren verschillende Canadese rockhits hebben gehad, waaronder een paar nummer één, Wilde wortels het was zijn eerste grote Amerikaanse hit. Het bracht drie top 20 rock-singles voort, waaronder de hitlijst “Do Your Worst”. Het leverde hen ook Grammy-nominaties op voor Best Rock Album en Best Rock Performance.
Vier jaar na die ontdekking keren ze terug met donkere jagerde eerste van twee albums die dit jaar uitkomen (brenger van licht en de andere). Met het momentum van het laatste record en de extra tijd voor deze, verwachtingen voor rivaliserende kinderen Zij zijn lang.
Zanger Jay Buchanan legt uit waarom ze besloten om ze op deze manier vrij te geven: “2022 was als een achttraps raketschip van levensveranderende gebeurtenissen, dus elke keer als ik dacht dat ik klaar was met schrijven, kwam er een nieuwe stier door de waslijn scheuren en ik moest het illustreren op de een of andere manier. Uiteindelijk waren er echt twee verschillende kanten aan hetzelfde verhaal dat werd verteld. Aan de ene kant vecht je tegen de duisternis en aan de andere kant breng je je eigen licht naar waar er geen is. De ene kant in de ene hoek, aan de touwen, en de andere kant vooruit, de ring vrijmaken.Zonder pauze, een refractaire periode, zou de verzameling een te grote hap zijn, dus in tweeën splitsen was de enige manier om het te doen. ”
Lead single “Nobody Wants To Die” is een opzwepend, uptempo nummer met pakkende riffs en memorabele melodieën. Er is een reden waarom het veel radio-uitzendingen kreeg. Het tweede nummer op het album zou voor mij een ideale opener zijn geweest. Het blues “Mirrors” is een goed, funky nummer, zij het ingetogener dan het eerder genoemde “Nobody Wants To Die”.
Gedurende je hele carrière rivaliserende kinderen hebben gefocuste, rechttoe rechtaan nummers in balans met langere, complexere composities. Dat is ook het geval met donkere jager. Er zijn verschillende radioklare hits, zoals ‘Bird in the Hand’, waarvan het brullende begin opbouwt naar een zangerig refrein. “Opname” (niet een blond cover) is deels zwevende ballad, deels introspectief en akoestisch.
De langste nummers op het album zijn de laatste drie. “Guillotine” bevat naast zware, fuzzy riffs ook akoestische secties, hoewel het de impact van sommige van de eerdere nummers mist. donkere jager eindigt sterk met het luchtige “Horses Breath” en het meer dan zes minuten durende “Darkside”, waarvan het modderige intro terugvalt naar een schaars gedeelte voordat het een paar minuten later van start gaat. veel emotioneel gewicht.
rivaliserende kinderen zijn een krachtige liveband, en verschillende nummers van dit album zouden hoofdbestanddelen van je setlist moeten worden. donkere jager beantwoordt meestal aan de hype, en het zal interessant zijn om te zien welke kant ze op gaan. brenger van licht wanneer we de kans krijgen om het ergens later in 2023 te horen.