Er zijn twee punten om rekening mee te houden verbrandhet twintigste (!) album van deze Old Bridge, NJ greybeards Overkill. De eerste is hoe de thrash metal-veteranen sinds 2010 totaal opgefrist en gerevitaliseerd hebben geklonken. ijzer legering. Voor degenen die de score bijhouden, het is meer dan een decennium van heftig gepiekte, praktisch perfecte kers op de taart van een 43-jarige carrière die in het begin niet zo slecht was. En ten tweede, met de pandemie die bands dwingt om met pensioen te gaan en hun energie uitsluitend op het creatieve proces te richten, zou je denken dat de meeste releases die tegen het einde van de afgelopen paar jaar zijn uitgebracht, aanzienlijke verbeteringen zouden brengen en zelfs nog meer zouden verbeteren. de elementen die pre-pandemische productie maakten tot wat het was.
De voorbeelden van bands waarvan de laatste releases uitgebreider, ingewikkelder, dieper en gewoon beter waren, zijn legio (en we tellen nog steeds). Basale rekenkunde vertelt ons dat één (band die op een door een straalvliegtuig aangedreven opwaarts traject zit) plus één (de tijd nemen om alles te verkennen en te verkennen dat die neiging mogelijk maakte) gelijk is aan twee (een absoluut geweldig album). Hebben Overkill behaalde deze specifieke padvindersinsigne in metaalwiskunde met verbrand? Uhm, soort van.
Zoals gewoonlijk de frontman Bobby “Blitz” Elsworth levert zijn zorgeloze, broeierige frons en inventief pakkende zanglijnen. Dave LinskGitaarsolo’s zijn goed gebeeldhouwd, slim verwoord en vallen ergens tussen versnipperde gitaargod en slordige juke joint-virtuoos. En overal bassisten die zich onbegrepen en vergeten voelen, kunnen zich blijven verenigen. Carlo “DD” Verni, zijn ball-punching toon, valt op in de mix, en de manier waarop hij veel van de riffs/songs aandrijft met een sterke urban twang. Het nadeel is dat er iets ontbreekt verbrand. Meestal de termijn je ne sais quoi wordt gebruikt om een onverklaarbaar stuk aan te duiden dat iets boven het bleke uitsteekt. In dat geval, je ne sais quoi er lijkt iets mysterieus te ontbreken; zoals het samenstellen van een enorme legpuzzel, maar pas beseffen dat er stukjes ontbreken als hij bijna compleet is.
Het openingstitelnummer van het album heeft een modieus randje met vingertikmelodieën en een…En gerechtigheid voor allen cavalcade van donderende akkoorden en palm dempende shimmy waarin blitz het klinkt venijnig en vitaal als altijd. Wee tot wie dit refrein ook gericht is! Het nummer toont echter ook de eerste van een reeks twijfelachtige songwritingbeslissingen, zo niet de algemene zwakte die in en uit dit album weeft. Het bereikt de 4:17-markering, waar ze al in de pauze een brug vertragen en de gitaren verdrijven om een deel van het nummer leeg te laten. Toegegeven, het trekt weer aan als ze de openingsscènes herhalen die het aanvankelijk cool maakten, en de solo is een eigenzinnig meesterwerk, maar die specifieke zet was misschien niet de meest gelikte en goed doordachte van het jaar.
“Goin’ Home” (de wet op het schrijven van liedjes schrijft voor dat je nooit het voordeel van de twijfel mag geven aan titels die de “g” vervangen door een apostrof – deze nummers moeten twee keer zo hard werken om half zo goed te zijn!) klinkt alsof het rond het refrein is geschreven. Het is een aanstekelijke handvol gelaagde, met melodie doordrenkte seconden en een warme vocale omhelzing, maar een groot deel van de weg is bezaaid met wat een band die scheten liet in een garage had kunnen doen. Maar nogmaals, het hoofdwerk is geweldig.
“The Surgeon” en “Harder They Fall” zijn springerige, staccato melodieuze thrash-ragers, allemaal sterk geworteld in “Blackened”, met pittige gitaren en beknopte drums ondersteund door een refrein dat varieert van epische melodieuze zoetheid tot straatbendezang. “Twist of the Wick” werkt op dezelfde manier, maar schiet tekort met de opname van een meanderend, zangerig middengedeelte dat de adem volledig uit het nummer haalt. Nog een twijfelachtige creatieve afleiding die bruist en verwelkt in plaats van de rollen om te draaien. En over een gebrek aan panache gesproken, de ineffectieve ballad “Fever” klinkt als iets dat van de ene schroothoop werd geplukt en in de andere werd gegooid om te voldoen aan een tijdelijke contractuele verplichting.
Naarmate het album vordert, stapelen nummers als “Won’t Be Coming Back” en “Know Her Name” zich op tropen en typischheid die op zichzelf niet verschrikkelijk zijn, maar de ovariële vastberadenheid missen die je zou verwachten van Overkill, vooral in de loop van hun laatste vijf albums. Dat gezegd hebbende – en om mezelf te herhalen – Elsworth het klinkt nog steeds alsof het fluweel en bleekmiddel en grind gorgelt en LinskHet leadgitaarwerk bevindt zich uitzonderlijk op de grens tussen prog en klassieke rock, evenals thrash metal royalty’s.
Ik wil niet de indruk wekken dat verbrand het is een slechte of matte release. Ook al zijn er delen die niet voldoen aan de hoge lat die de band zichzelf de afgelopen jaren heeft opgelegd. Het is geen erg probleem om te hebben – het zou erger kunnen zijn, ze hadden de afgelopen tien jaar een slechte imitatie van zichzelf kunnen voortzetten – maar het is een moeilijk probleem om te overwinnen. Uiteindelijk, zelfs als je het met geen enkel woord hierboven eens bent, kunnen de meeste mensen met werkende oren er veel waarde in vinden verbrand. Zo niet, dan kunnen we allemaal teruggaan en luisteren ijzer legering, Het elektrische tijdperk, Arsenaal van de Witte DuivelThet maalt en/of de vleugels van de oorlog.