Beatdown is de laatste jaren populairder geworden, dus bands houden ervan Kruelty hebben meer bewegingsruimte om hun unieke niche in het genre te vertegenwoordigen. Volgens geen dierenriem Het is Xibalba, heeft deze Japanse band veel van hun riffs te danken aan old school death en doom metal. Je debuut-LP een stervende waarheid het is te gemakkelijk om alleen in die termen te waarderen. Het helpt Kruelty vermijd de voortdurende valstrik van het opgeven van creativiteit voor onwetendheid. Bands als deze bewijzen dat het mogelijk is om beatdown te spelen met precieze songwriting. Primitief geweld en smaakvolle arrangementen blijven hen onderscheiden op hun tweede album. untopie. Het vindt een overtuigende balans tussen ongefilterde hardcore en bloederige death metal zonder aan beide kanten in te boeten.
Ontdekkingen van “Unknown Nightmare” Kruelty een demonische sfeer creërend van Sumerische gezangen en sinistere drones. Dit voegt meer gewicht toe aan de knoestige vervormingsinvoer en een snaredrumklank die zo slecht is dat hij goed is. matHet vocale bereik is zeker een stap vooruit gegaan, nu gebruikt hij meer geschreeuw om te contrasteren met zijn lage gegrom, maar de songwriting blijft verrukkelijk. maniDrums geven een uitgesproken punkgevoel aan snelle stukken, met matig gebruik van dubbele basdrums, maar weten ook wanneer ze moeten inhaken op de gitaristen. zuma Het is ken voor adembenemende moshing-feesten of ga in sommige liggen straal lanceerinrichtingstijl groeven. KrueltyHun toewijding aan resonerende licks en diepe atmosfeer geeft hun composities meer om mee te werken dan veel van hun tijdgenoten in de heavy hardcore-beweging.
Kruelty begint pas gewelddadige vechtriffs uit te brengen tot “Harder Than Before”. Toch maakt dit hoofdbestanddeel van moderne beatdown slechts 10% van het nummer uit. De rest vertrouwt op vuile tremolo, hamerbonken en bulldozerende grooves om te concurreren met het beste van retro death metal, met NYHC mint weerstand om die mosh pits griezelig te houden. Mijn punt is dat “Burn The System” niet het werk is van een heavy hardcore band die death metal berooft. Deze jongens kennen hun geschiedenis en dat blijkt uit hun dodelijke gebruik van beproefde stijlfiguren. De hardcore-invloed manifesteert zich meer door middel van beestachtige intensiteit in plaats van schokkende overgangen, waardoor er ruimte is voor grote riffverschuivingen en natuurlijke tempowisselingen voordat het afdaalt naar bonzende meltdowns.
untopiaHet hart van de duisternis blijft zich openbaren door diepere insnijdingen zoals “Maze Of Suffering”, zoals Kruelty knikt naar hersenschudding, bombastische brutaliteit aan de oostkust en vervelende spatten van Karkas. En toch ontwikkelt het middenstuk zich naadloos tot schedelbrekende hardcore riffs. Ondanks dat de stoere vent rondscharrelt en met zijn knokkels sleept, kan de eerste helft van het nummer gemakkelijk fans van Krueltyland mannen doodskisten in zijn respect voor wilde en, ja, pakkende riffs. Als 200 steekwonden Het is Sanguisugabogghet is niet progressief talent of technische bekwaamheid die nummers als “Manufactured Insanity” bevredigend maakt, maar hoe intuïtief Kruelty het bevat (bijna) melo-death passages, of een sterke pass in twee stappen. Op die manier voelt de gebruikelijke vertraagde ineenstorting eerder als een legitieme beloning dan als een steunpilaar.
Kruelty heeft een griezelig vermogen om delen te schrijven die genres overschrijden zonder al te hard te proberen. Het is gemakkelijk voor te stellen dat hardcore kinderen twee stappen zetten tijdens “Reincarnation’s” springerige intro, of death metallers die in de galopperende thrashsectie cirkelen, maar het echte bruggen bouwen komt met mid-tempo robuustheid en achtergrondmisbruik. Genderverschillen worden irrelevant als Kruelty vindt het duidelijk niet erg om “de enge doom metal-sectie” of “het deel om je vriend in het gezicht te slaan” uit te spreken. Ze laten gewoon de aanhoudende aanbiddelijke toon of gevechtsklare mosh-partijen voor zichzelf spreken. De sensaties van bottenschudden kunnen in elke richting zwaaien, of het nu ninja moshing of headbangen is.
Het strekt de band tot eer dat ze de sterkste beat van het album bewaren voor de laatste 40 seconden van de laatste “Untopia” -versie. Kruelty Nee hebben om dat niveau van agressie voor elk nummer te proberen. Het nummer valt absoluut op door zijn betoverende tremololijnen en misbruik van de onderste snaren, met punksnelheid en griezelige akkoordprogressies die voor een goede dosis zijn toegevoegd. De delen die geen gedistilleerde voermosh zijn, blijven boeiend, dus het deel waar iedereen normaal gesproken ongeduldig op zou wachten, komt als een verrassende linkse hoek om een dwaas knock-out te slaan.
Kruelty behandelt hun stilistische combinatie als een wedstrijd om te zien hoeveel straf ze kunnen ontlenen aan elk genre dat ze uithalen. Net als de metal-hardcorelegendes pikken ze zorgvuldig elementen uit beide uiteinden van het spectrum op die hen het beste helpen een flinke dosis adrenaline af te leveren. In die zin blijven deze jongens een standaard zetten voor de Japanse underground untopie.