Oké, nu DIT is wat ik wil van een death metal album in 2023.
De parasitaire kamers is het tweede aanbod van San Diego toveren, een band die op geen enkele manier de eeuwig mellow sfeer van hun geboorteplaats weerspiegelt. Als je op “Play” drukt op “Smoldering Psalms”, krijg je meteen alle redenen te zien waarom zoveel mensen death metal haten en waarom we er allemaal zo dol op zijn. Het is een golf van geluid die chaos en woede veroorzaakt, maar toch is het met precisie en veel aandacht voor detail geconstrueerd.
Daarom bevat elk nummer op dit album minstens één hook die ervoor zorgt dat je terug wilt komen om nog een keer te luisteren. Veel death metal bands, en niet ALLEEN technische death metal bands, verdwalen in hun eigen vorm van analytische verlamming. Veel artiesten trappen in de valkuil om zich te concentreren op techniek boven memorabiliteit. Maar toveren vermijdt deze fout door de “leuke stukjes” die door het album verspreid zijn op te nemen.
Bekijk de riff na 29 seconden van “Dimensional Ascendancy”, een simpele lik die doet denken aan onder het puin en Om tevoorschijn te komen-was graf. De rest van het nummer zit er behoorlijk vol mee Trey Azagoth-achtig gitaarwerk dat allerlei waanzin toevoegt aan dit knallernummer. als betovering en opoffering zijn meer jouw jam, dus wend je tot nummers als “In Mortal Thresholds” en “Cremated Domain” voor je oplossing. Ik hou vooral van de stille storingen in “In Mortal Thresholds”. Een perfecte jam om vast te komen zitten in de pit.
Blijkbaar heeft de band bewust besloten om de geest van death metal van 1986 tot 1989 te belichamen, om de geest van dat tijdperk te belichamen voordat de dingen te technisch, keelachtig en voorspelbaar werden. Daartoe zijn hier merkbare sporen van thrash metal aanwezig. Deze bloeiwijzen worden echter zo behandeld dat de band onverwachte en interessante richtingen kan inslaan, die doen denken aan de hoogtijdagen. Lijkschouwer, Engel des Doodsen sadus meer dan wat dan ook van de grote vier.
De hele band geeft hier een fantastisch optreden, en hoewel ik als gitarist van gitaren hou, moet ik de drums van uitlichten Frankie Saenz op dit album. Zijn optreden op nummers als “Deathless Sway of Torsos Calm” verankert de band terwijl hij behendig verschillende stemmingen en variëteiten van tempo’s en progressies laat verkennen. Dit vermogen om moeiteloos van de ene benadering naar de andere over te schakelen, komt vooral duidelijk naar voren op “Devastating Cataclysmic Unearthing” – luister goed naar de snaredrumpatronen en je begrijpt wat ik bedoel.
Al met al weet de band hier zeker het lijk oude death metal op te graven. Maar cruciaal is dat de band niet simpelweg klinkt als “old school new death metal”. Het helpt dat ze geen HM-2-pedalen gebruiken of kiezen voor de Morrisound scooped midrange-benadering. Het geluid is vol, gebalanceerd en levendig en ontleent aan een gezonde mix van morbide engel, deïcidaal, betovering, opoffering, straal lanceerinrichting en de technische thrashbands die niet alleen klinken als een gimmick uit eerder werk.
Als je luistert, weet je nooit zeker waar Wayne Sarantopoulos en de bemanning gaat. Maar je bent altijd blij als je er bent.