Elvis Presley (ingesproken door Matthew McConaughey) leidt een dubbelleven. Overdag is hij de rock-‘n-roll-superster die iedereen kent en liefheeft. ‘S Nachts is hij een misdaadbestrijdende burgerwacht die net zo brute afranselingen levert als Batman. Naast hem staan zijn domme maar bekwame chauffeur Billy Ray (Johnny Knoxville), zijn alcoholische, cocaïne snuivende, seksverslaafde chimpansee Scatter (Tom Kenny) en zijn nuchtere manager Bertie (Niecy Nash-Betts). ). Als hij klaar is met zijn heroïsche taken, keert hij terug naar huis, naar Priscilla (ingesproken door haarzelf), zich niet bewust van haar misdaadbestrijdende levensstijl. Tijdens een van zijn solo-stunts werd Elvis gerekruteerd door de cynische Special Agent Cece (Kaitlin Olson) om een spion te worden in het kader van een geheim overheidsprogramma genaamd TCB. Onder het toeziend oog van The Commander (Don Cheadle), de excentrieke en opvliegende baas van de TCB, begint Elvis aan meerdere missies om een gevaarlijk hypnotiserend wapen te stoppen terwijl hij worstelt met een verleden dat hij zich niet kan herinneren.
“Agent Elvis” springt eruit met levendige kleuren en een 2D-art noir grafische stijl vol scherpe geometrische randen en dikke contouren die doen denken aan Gerard Way, Jamie Hewlett en Genndy Tarkovsky, waarbij de laatste een grote invloed heeft op zijn gewelddadige, bloederige manier van handelen. Terwijl Elvis in actie komt in de eerste twaalf minuten van de inaugurele aflevering, wordt het niveau van passie dat in het kunstenaarschap en de stijl wordt gegoten op zijn mouw gedragen en blijft hij op zijn kinetische golflengte gedurende de hele serie. De sterk geïnspireerde graphic novel-esthetiek komt tot leven doordat de beeldverhouding constant verschillende vormen en maten vormt, zoals stripboekpanelen, samen met actielijnen van verbluffende VFX-technieken die de achtergrond opvullen. Het vertelt hoeveel plezier de animators van de in Vancouver gevestigde studio Titmouse hebben gehad bij het bouwen van de snelle actiescènes. De kenmerkende geometrische karakterontwerpen van Robert Valley sluiten goed aan bij de art direction van Chris Thompson en bieden een uitgebreide reikwijdte die zo groots is als een reizende James Bond-film.
De avonturen volgen bijna episodische, bijna verhaalgestuurde (a la “Archer”) spionagemissies, of het nu gaat om de popcultuurgebeurtenissen van die tijd – Elvis neemt het op tegen Charles Manson (Fred Armisen) en de familie Manson – of de opmerkelijke oriëntatiepunten van Elvis. zoals toen hij het Witte Huis infiltreerde en een openlijk racistische Nixon ontmoette. Alle historische revisionistische speurtochten variëren in kwaliteit en creativiteit, maar de nieuwigheid van elk uitgangspunt verdwijnt snel.
Als Sony Animations ‘eerste onderneming in animatie voor volwassenen, valt “Agent Elvis” in de valkuilen van veel andere geanimeerde komedies voor volwassenen, waarbij hij de nadruk legt op vulgariteit als basis van humor in plaats van zich te concentreren op intelligent schrijven. De donkere komische toon van “Agent Elvis” probeert uit de schaduw van andere geanimeerde spionagekomedies voor volwassenen te breken, maar slaagt er niet in zijn identiteit te achterhalen. Net als ‘Archer’ is hier nog een hoofdrolspeler die wordt afgeschilderd als een sarcastische, speelse rokkenjager met een opgeblazen ego, die toevallig een zeer bekwame moordmachine is, gecombineerd met een cynisch vuurwerk. Telkens wanneer het komische geklets plaatsvindt tussen een geïrriteerde Elvis en de controlerende Cece (in wezen Lana Kane vermengd met het personage Dee Reynolds uit Olsons “It’s Always Sunny in Philadelphia”), mist de grap meer dan hij raakt. Te veel ondersteunende spelers vergelijken zichzelf te veel met dezelfde excentrieke karakterdynamiek tussen de crew van Archer, maar dan met een verflaag van Elvis.