Zeker ja. Andrea Riseborough ontving vanmorgen een nominatie voor Beste Actrice, maar helaas zal ze niet strijden tegen zwarte vrouwen voor de Oscar, want nogmaals, geen enkele zwarte vrouw heeft een nominatie voor Beste Actrice ontvangen. En dat is natuurlijk slechts een van de vele teleurstellingen van de ochtend.
De komende dagen zullen video’s van genomineerden die hun naam horen roepen online gaan circuleren, en vooral met de korte filmraces, internationale films en documentaires zijn deze video’s mooi, aanstekelijk en lijken ze onmiddellijk de hele Industrial Machine Awards te rechtvaardigen die ons drijft te gek dit jaar, na jaar.
Maar nu hebben we die video’s nog niet gezien, en het delen van die extatische vreugde lijkt ver weg in een theoretische toekomst. Nee, nu is het voor verontwaardiging. De ochtend van Oscar-nominaties voelt op dit moment altijd een beetje wreed aan, wanneer wat onaangekondigd is op de een of andere manier zoveel luider aanvoelt, zoveel echter dan wat is.
Het is belangrijk om te onthouden dat geen enkele film waar je van houdt vandaag anders is dan gisteren. Het is er nog steeds voor u, reikhalzend uit naar de volgende revisie. Maar door het uitblijven van Oscar-nominaties zullen de komende maanden wellicht minder ogen de weg naar deze films weten te vinden. Hier is een lijst met enkele films en uitvoeringen waar we plotseling bedroefd door zijn en die mogelijk niet door zoveel mensen worden bekeken als zou moeten.
Danielle Deadwyler voor “Tot”
Hoewel het niet noodzakelijkerwijs de meest schokkende afkeuring van de ochtend was (in feite hebben sommige experts het al een tijdje voorspeld), was de meest trieste omissie van vandaag misschien dat Danielle Deadwyler een nominatie voor Beste Actrice misliep voor haar hartverscheurende optreden als Mamie Till in Chinees. “Tot” van Chukwu. De kracht en overtuiging van Deadwyler’s schermvastheid, met name in een lange en zeer krachtige enkele take tijdens de emotionele climax van de film, verhief een van de meest trieste verhalen in de Amerikaanse geschiedenis ver boven alle stijlfiguren van ‘tragedieporno’ en creëerde in plaats daarvan een van de meest trieste verhalen in de Amerikaanse geschiedenis. Inspirerende portretten van het moederschap zullen voor altijd op het scherm verschijnen.
